Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Η πύλη των λεόντων (2002), που αποτελείται από τέσσερα ποιήματα μυθολογικού περιεχομένου και ένα ιστορικό-αρχαιολογικό. O ποιητής χρησιμοποιεί εδώ τη μυθική μέθοδο, όπου σύμβολα και αρχαίοι μύθοι ευρύτερα γνωστοί συσχετίζονται έντεχνα με σύγχρονες καταστάσεις, πρόσωπα και συναισθήματα. Στο ποίημα, ο Οδυσσέας αντιλαμβάνεται πως όσο γερνάει δεν «αναστρέφεται» ο χρόνος και, παρά τα «βότανα μακροζωίας», δυσχερέστερα μπορεί να μηχανεύεται «καινούργια πράγματα που να γεμίζουν τις διαρκώς επεκτεινόμενες επιθυμίες του». Η φθορά που φέρνει ο χρόνος είναι αδιαμφισβήτητη, η συγκρατημένη απαισιοδοξία όμως και ο σκεπτικισμός του Τ. Πατρίκιου δεν σημαίνουν παραίτηση αλλά περαιτέρω διείσδυση στην ουσία.
Το ποίημα αρχίζει με ένα δόλιο κατόρθωμα του Οδυσσέα, με σκοπό την απομυθοποίηση του Αχιλλέα, φημισμένου για την ωκύτητα των ποδιών του. Ο Οδυσσέας έστησε παγίδα στον αφελή Αχιλλέα και τον άφησε να τρέχει πίσω πάντα από μια χελώνα, ενώ πρώτα είχε προνοήσει για την αναρίθμητη συμπαράταξή τους. Ο Οδυσσέας του ποιήματος γνώριζε ότι ο χρόνος τελικά δεν τεμαχίζεται και ούτε αναστρέφεται και το βίωσε και ο ίδιος προσωπικά, μετά την επιστροφή του στην Ιθάκη. Ο Οδυσσέας με τα δόλια τεχνάσματά του δεν είναι μόνο ο πολύτροπος ήρωας, είναι και το είδωλο του αφηγητή-ποιητή, του κάθε επερχόμενου ποιητή και φυσικά και του Πατρίκιου (Μαρωνίτης, 2005: 104).