Το ποίημα εντάσσεται στη συλλογή Κύκλος των ζωδίων του 1952. Η Ελένη αποτελεί το πρότυπο ομορφιάς. Την περίπτωση αυτή αξιοποιεί ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος για να προσωποποιήσει τον έρωτα σε όλες τις εκφάνσεις του («- ο Έρωτας, που δεν το μπορεί / άλλο να μάθει απ' το δικό σου τ΄ όνομα, Ελένη!»).
«Ελένη»
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 20ός αι / 1952
Στοιχεία Έκδοσης:
- Παναγιωτόπουλος, Ι. Μ. 1952. Ο κύκλος των ζωδίων. Αθήνα: Ίκαρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος. 1970. Τα ποιήματα. Αθήνα: Οι εκδόσεις των φίλων.
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- Βαρελάς, Λάμπρος. 2001. «Ο μύθος της ωραίας Ελένης στη νεοελληνική ποίηση: Από τον Παλαμά έως τον Ρίτσο». Στον τόμο Μνήμη Γ. Π. Σαββίδη. Θέματα νεοελληνικής φιλολογίας: Γραμματολογικά, εκδοτικά, κριτικά. Πρακτικά της Η΄ Επιστημονικής Συνάντησης (11–14 Μαρτίου 1997). Αθήνα: Ερμής. 333-343. Και στην ηλεκτρονική διεύθυνση ΠΥΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νεότερη Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία: Αλμπέρ Σαμαίν, "Ελένη" [Α 25].
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
