Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το συγκεκριμένο ποίημα αποτελεί το προοιμιακό ποίημα του δεύτερου τόμου της συλλογής Βωμοί. Ο τίτλος του παραπέμπει στα αγέννητα εκείνα ποιήματα που ο σπόρος τους υπάρχει στη σκέψη και στη φαντασία του ποιητή, αλλά δεν έχει ακόμη φυτρώσει και καρπίσει, είτε γιατί τα περιστατικά της ζωής δεν ευνόησαν την καρποφορία τους είτε γιατί η ποιητική έμπνευση λοξοδρόμησε σε άλλους δρόμους. Ωστόσο, αυτά τα ιδεατά ποιήματα, αυτά τα οράματα, ζουν σαν ίσκιοι την αγέννητη ζωή τους μέσα στην καρδιά του ποιητή και λαχταρούν τη στιχουργική τους μετουσίωση. Στο πλαίσιο αυτό, η μυθική Ελένη γίνεται το σύμβολο όλων εκείνων των ηρώων της ιστορίας και του μύθου που ο ποιητής επιθυμεί να εμψυχώσει μέσω του στίχου του. Μέχρι όμως να έρθει το πλήρωμα του χρόνου γι' αυτό, ο ποιητής θέλει να δώσει στον κόσμο ένα σχεδίασμα των αγέννητων αυτών ποιημάτων, τα θέλει να ζήσουν έστω σαν ίσκιοι ίσκιων, και για τον λόγο αυτό δημιουργεί τραγούδια που αποτελούν «λυρικούς προθάλαμους σε πολυδαίδαλα χτίσματα δραμάτων, ιστοριών, ποιημάτων που δεν έγιναν, που δεν εμποδίζει τούτο να γίνουν αργότερα, μα που μπορεί και να μη γίνουν…» (Χουρμούζιος, 1958: 1573-1575).