Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Ανακάλυψη (1977). Η συλλογή κυκλοφόρησε στα 1977. Πρόκειται για μια συλλογή ποιημάτων με σχετική αυτονομία, στα οποία ισχύουν οι αρχές του υπερρεαλισμού (Μπενάτσης, 1991: 309-310). Ουσιαστικά, παρατηρούμε μια προσφυγή του ποιητή στη γλώσσα του παραλόγου, γεγονός που συνιστά τη ρεβάνς που θέλει να πάρει ο Τάσος Λειβαδίτης από τη λογική, που νιώθει πως τον έχει προδώσει. Ο ποιητής δεν ενδιαφέρεται εδώ για τη μετάδοση κάποιων νοημάτων, αλλά επιδιώκει μια σκόπιμη εξάρθρωση της λογικής (Τσακνιάς, 1978: 50–52). Στο συγκεκριμένο ποίημα παρατηρούμε εικόνες συλλογικής δυστυχίας και στέρησης. Η εικόνα του σταθμού παραπέμπει στο ταξίδι και στην ανάγκη των ανθρώπων για αλλαγή. Στον σταθμό συγκεντρώνονται «οι λησμονημένοι, γυναίκες με ημερομηνίες δυσοίωνες, φυγόδικοι από άλλους καιρούς», αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Η ελπίδα όμως δεν φαίνεται από πουθενά. Σε αυτό το ποιητικό σύμπαν οι κίνδυνοι καραδοκούν, καθώς «ο δολοφόνος αργούσε», και οι αγωνιστές δεν έχουν θέση. Πρόκειται για μια εικόνα του μετεμφυλιακού κόσμου, όπου οι αριστεροί διώκονται και οι αδύναμοι ευτελίζονται, αν και «οι στρατιώτες είχαν σπόρους και καλή χρονιά κι οι τρελοί εισιτήριο για όλο το ταξίδι».