Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Κήποι στον παράδεισο και συγκεκριμένα στην τρίτη ποιητική ενότητα «Δώδεκα ενύπνιες παρεκβάσεις της Οδύσσειας». Αυτή η ενότητα περιλαμβάνει δώδεκα ποιήματα που εκκινούν από στίχους της ομηρικής Οδύσσειας και βασίζεται στο δίπολο ευνοούμενοι–αδικημένοι. Η μεταχείριση και η τύχη των αδικημένων και στην πλειοψηφία τους ανώνυμων συντρόφων του Οδυσσέα γίνεται το πρόσχημα για να κατατεθεί ένας ευρύτερος σχολιασμός για τους πάσης φύσεως αφανείς ή αμνημόνευτους της Ιστορίας, οι οποίοι θυσιάζονται στο βωμό σκοτεινών συμφερόντων μέσα σε ένα σκηνικό παραλογισμού. Έξι από τις δώδεκα παρεκβάσεις εκκινούν από στίχους της λ ραψωδίας της Οδύσσειας, στην οποία περιγράφεται η κάθοδος του Οδυσσέα στον Άδη, η οποία πραγματοποείται προκειμένου ο ήρωας να λάβει χρησμό από τον μάντη Τειρεσία. Στον στίχο 222 της συγκεκριμένης ραψωδίας, που αποτελεί το μότο του ποιήματος, η μητέρα του Οδυσσέα, η Αντίκλεια, αναφέρεται στην κατάσταση των νεκρών, των οποίων η σάρκα έχει για πάντα χαθεί, αλλά η ψυχή φτερουγίζει σαν όνειρο. Το ποίημα, όπως μαρτυρεί και η διαζευκτική δομή του τίτλου του, αποτελεί ένα σχόλιο του ποιητή στον εμφύλιο πόλεμο.
«Το λάμδα της άλλης Οδύσσειας ή Μνήμες από τον εμφύλιο»
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 20ός αι. / 1990
Στοιχεία Έκδοσης:
- Κωσταβάρας, Θανάσης. 1990. Κήποι στον παράδεισο. Αθήνα: Καστανιώτης.
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- Καπερνάρος, Τάσος. 1991. «Το λάμδα της Οδύσσειας». Η Καθημερινή (1/02/1991).
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
