Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το συγκεκριμένο ποίημα ανήκει στη συλλογή Χλόη θερμοκηπίου (2005, εκδόσεις «Ίκαρος»). Χαρακτηριστικό της θεματολογίας της Κικής Δημουλά είναι η ποιητική αποτύπωση εντυπώσεων από περιηγήσεις-εκδροµές στη φθινοπωρινή εξοχή, σε αρχαιολογικούς χώρους, σε µουσεία, κήπους σπιτιών, σε πάρκα πόλεων. Όπως εξομολογείται και η ίδια στο ποίημα: «Πήγαινα κάποτε συχνά στην Ολυμπία τις Μυκήνες τους Δελφούς». Η συνοµιλία µε τα αγάλµατα που το ποιητικό υποκείµενο συναντά ως µοναχικός περιπατητής σε ένα πάρκο ή σε έναν αρχαιολογικό χώρο είναι οικείο θέµα στην ποίηση της Κικής Δηµουλά. Η ποιήτρια δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περιγραφή αγαλµάτων, αποδίδοντας σε αυτά αισθήµατα και διαθέσεις που συσχετίζονται µε τη δική της ψυχική κατάσταση. Η ποιητική της σκέψη βαδίζει από το εξωτερικό περίβλημα προς τον εσωτερικό κόσμο του αγάλματος, που πάλλεται από συγκίνηση και οργή. Η πορεία της αυτή συμβολίζει και την πορεία της γενιάς της, η οποία στρέφεται απεγνωσμένα προς την αναζήτηση του χαμένου εσώτερου εαυτού της. Ειδικότερα, ενώ ποιητές της γενιάς του τριάντα βλέπουν τα αγάλματα ως σύμβολα μιας καθολικότερης απώλειας που σχετίζεται με την ιστορική συγκυρία, στην ποίηση της Κικής Δημουλά τα αγάλματα αποτελούν σύμβολα προσωπικού μαρτυρίου, σε μια εποχή όπου τα συλλογικά οράματα έχουν αποτύχει (Δαβέττας, 1989: 343-346). Το συγκεκριμένο ποίημα αναφέρεται στη «μάσκα του Αγαμέμνονα» των Μυκηνών, που εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, και στο άγαλμα του Αντίνοου στους Δελφούς. Πιο συγκεκριμένα, στη δεύτερη στροφή, η ποιήτρια επικαλείται με τρόπο επίσημο τη μυθική μορφή του Αγαμέμνονα, ενώ στη φωνή της διακρίνουμε έντονη ειρωνεία. Ουσιαστικά, το αρχαιολογικό έκθεμα γίνεται η αφόρμηση για να προβληματιστεί για άλλη μια φορά η Κική Δημουλά για τη φθορά και το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης. Το έκθεμα απογυμνώνεται από την υποτιθέμενη αδιαμφισβήτητη αρχαιολογική και ιστορική του αξία και ενδύεται την κοινή ανθρώπινη μοίρα, βιώνοντας την «άφθαρτη ισότητα της σιωπής» (Παπαστάθη, 2014: 134). Με βάση τα παραπάνω, ο μύθος μεγενθύνει τις σημασίες που η ποιήτρια έχει αποφασίσει να τονίσει και συμβάλλει στη διαμόρφωση του κυρίαρχου νοήματος του ποιήματος. Από την άλλη, το ποίημα παραδίδεται στην
εικονοποιητική δύναμη του μύθου, και ειδικότερα της προσωπίδας του Αγαμέμνονα, που είναι αναγκαία για τη δημιουργία στο ποίημα της κυρίαρχης μεταφοράς (Σιαφλέκης, 1994: 90).