Πρόκειται για μια ανατρεπτική εκδοχή του οδυσσειακού μύθου, καθώς η Πηνελόπη αρνείται τον Οδυσσέα μετά τον νόστο του και προτιμά να μείνει μόνη της. Ο πόνος της απουσίας του Οδυσσέα ήταν αυτός που την οδήγησε στο να πλάσει μέσω των φαντασιώσεών της μια εξιδανικευμένη μορφή του έρωτα. Αυτός ο απών έρωτας απειλείται από τη φυσική παρουσία του ήρωα μετά τον νόστο του. Κάνοντας λοιπόν τον απολογισμό της, η Πηνελόπη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ο πόνος ήταν ο μνηστήρας ο πιο εκλεκτός», και κλείνει την πόρτα στον Οδυσσέα, διακηρύσσοντας με τον τρόπο αυτόν την αυθυπαρξία της (Καστρινάκη, 2003: 209-210).
«Η άλλη Πηνελόπη»
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 20ός αι. / 1995
Στοιχεία Έκδοσης:
- Αγγελάκη-Ρουκ, Κατερίνα. 1995. Ωραία έρημος η σάρκα. Αθήνα: Καστανιώτης. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. 1999. Ποιήματα (1986-1996). Αθήνα: Καστανιώτης.
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- Καστρινάκη, Αγγέλα. 2003. «Η Πηνελόπη στον 20ό αιώνα». Στον τόμο Η λογοτεχνία, μια σκανταλιά, μια διαφυγή ελευθερίας. Αθήνα: Πόλις. 191-215.
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
