Της Μνημοσύνης και του Δία του Ολύμπιου κόρες λαμπρές Μούσες από την Πιερία, εισακούστε την προσευχή μου:

Δώστε μου ευημερία, το δώρο των μακάριων θεών, και όνομα καλό στην κοινωνία να ᾽χω παντοτινά,

να ᾽μαι ευλογία στους φίλους, κατάρα στους εχθρούς μου, και να με αντικρίζουν με σεβασμό οι πρώτοι, με τρόμο οι άλλοι.

Πλούτο επιθυμώ βέβαια ν᾽ αποκτήσω, με άδικα όμως μέσα να τον αποκτήσω, όχι, αυτό δεν το θέλω· γιατί η δίκαιη τιμωρία έρχεται κάποια στιγμή εξάπαντος·

ο πλούτος ο δοσμένος από τους θεούς συνοδεύει τον άνθρωπο για πάντα, από τη βάση ως το στόμιο του πίθου·

ο πλούτος όμως που τιμούν οι άνθρωποι έρχεται όχι με τη δέουσα τάξη αλλά με βίαιο τρόπο,

αθέλητά του έρχεται και υποκύπτοντας σε έργα άδικα γρήγορα μπλέκεται στο δίχτυ της καταστροφής· η καταστροφή, σαν τη φωτιά, αρχίζει από το λίγο,

ασήμαντη αρχικά, οδυνηρή τελειώνει· των θνητών τα αλαζονικά έργα δεν έχουν μακρά ζωή,

γιατί ο Δίας ελέγχει την κατάληξη των πάντων, κι αιφνιδιαστικά, σαν τον άνεμο τον ανοιξιάτικο, σκορπίζει τις νεφέλες·

στη στιγμή ταράζει τον πυθμένα του πόντου —ατέλειωτα τα κύματα, άπειρη η σοδειά του—· αφανίζει, στη γη που τρέφει το σιτάρι,

τις όμορφες καλλιέργειες των ανθρώπων και υψώνεται ως τον υψηλό ουρανό, των θεών την κατοικία, και μετά, ιδού, πάλι ο ουρανός ξανοίγει.

Όμορφα λάμπει τότε ο δυνατός ήλιος πάνω στην εύφορη γη, κι ούτε ένα συννεφάκι δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Τέτοια είναι η δίκαιη εκδίκηση του Δία. Η οργή του, αντίθετα με των κοινών θνητών, δεν σπεύδει να εκδηλωθεί με κάθε αφορμή,

κι όμως δεν της ξεφεύγει για πολύ, ή για πάντα, άνθρωπος που στο στήθος του κρύβονται ανόσιες προθέσεις· στο τέλος αυτός πάντα αποκαλύπτεται με κάποιο τρόπο·

με τη διαφορά ότι ο ένας πληρώνει αμέσως, κι ο άλλος αργότερα· αλλά κι ο ίδιος να ξεφύγει, και να μην τον προλάβει η θεόσταλτη μοίρα,

η τιμωρία έρχεται και πληρώνουν οι αναίτιοι, ή τα παιδιά του ή των παιδιών του η γενιά.

Θνητοί όλοι εμείς, κακοί και καλοί, θεωρούμε ότι τα ατομικά μας σχέδια καλά πορεύονται

—ως τη στιγμή που κάτι πάθουμε· τότε αρχίζουμε τους οδυρμούς· ως τότε όμως αμέριμνοι τερπόμαστε με κούφιες ελπίδες.

Π.χ., εκείνος που καταπιέζεται από βαριά αρρώστια πιστεύει ότι θα ξαναβρεί την υγεία του·

άλλος, άνθρωπος με μικρή υπόληψη στην κοινωνία, φαντάζεται πως είναι σπουδαίος· και ευειδής, αυτός που τον δέρνει η ασχήμια·

κι ο απένταρος, αυτός που τον ζώνει η φτώχεια, φαντασιώνεται ότι θα αποκτήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο χρήματα πολλά.

Και σπεύδουν όλοι αποδώ κι αποκεί· σε πέλαγα γεμάτα ψάρια αλωνίζει ο ένας, στα καράβια, ελπίζοντας να αποκομίσει κέρδος από το εμπόριο,

καθημερινά στο έλεος των θυελλωδών ανέμων, και δεν λυπάται ούτε τόσο δα τη ζωή του·

άλλος —δουλειά του είναι το καμπύλο αλέτρι— καθαρίζει τη γη απ᾽ τα πολλά δέντρα, και μοχθεί σα σκλάβος ολοχρονίς·

άλλος, έμπειρος στα έργα της Αθηνάς και του Ηφαίστου τις πολλές τέχνες, με τον μόχθο των χεριών του συλλέγει δραχμή δραχμή τα προς το ζην·

το ίδιο κάνει και ο άλλος, αυτός που, με τη χάρη των Μουσών του Ολύμπου, κατέχει τους νόμους της θαυμάσιας τέχνης της ποίησης·

άλλον μάντη τον αξίωσε να γίνει ο άνακτας Απόλλων, ο θεός που ενεργεί από μακριά, να είναι σε θέση (αν έχει την εύνοια των θεών) να διακρίνει το κακό που από μακριά έρχεται να βρει έναν άνθρωπο·

βέβαια, ό,τι μέλλεται καθενός δεν αποτρέπεται ούτε με οιωνούς ούτε με θυσίες·

άλλοι είναι θεραπευτές, εργάτες του Παιώνος, που κατέχει τα πολλά γιατρικά· ούτε στο δικό τους, όμως, χέρι βρίσκεται η τελική γιατρειά·

γιατί πολλές φορές μικρό πονάκι καταλήγει σε μεγάλο άλγος, που δεν ξεπερνιέται με ήπια φάρμακα·

κι αντίθετα, τον άλλον που βασανίζεται από οδυνηρές αρρώστιες ένα απλό άγγιγμα των χεριών τον ξανακάνει αμέσως υγιή.

Η Μοίρα είναι εκείνη που φέρνει στον εφήμερο άνθρωπο και το κακό και το καλό, τα δώρα των αθάνατων είναι αναπόδραστα.

Σ᾽ όλα τα έργα των ανθρώπων υπάρχει ένα ρίσκο, και κανείς δεν ξέρει τι τέλος θα λάβει ένα πράγμα την ώρα που αρχίζει.

Ωστόσο, όποιος καταπιάνεται με ένα ευγενές έργο, αν δεν έχει λάβει από την αρχή κάποιες πρόνοιες, μπορεί να πέσει σε μεγάλη και τρομερή καταστροφή.

Και σ᾽ όποιον μεθοδεύει το κακό, ο θεός μπορεί να του δώσει πλήρη επιτυχία, και διαφυγή από τις συνέπειες της αφροσύνης του.

Ο θεός δεν μας έχει αποκαλύψει όρια στον ανθρώπινο πλούτο· και η απόδειξη: όσοι από μας έχουν τις μεγαλύτερες περιουσίες

αυτοί ακριβώς δείχνουν διπλάσιο κτητικό ζήλο· τι είναι αυτό που θα μπορούσε να ικανοποιήσει τους πάντες; Η αλήθεια είναι ότι οι θεοί πρόσφεραν στους θνητούς τα κέρδη που έχουν,

αλλά από αυτά πηγάζει η καταστροφή — η οποία, όταν την αποστείλει ο Δίας να απαιτήσει τη δίκαιη τιμωρία, πάει και βρίσκει πότε τον έναν άνθρωπο και πότε τον άλλο.