Χώρια το νου κάθε γυναίκας πήρε κι έπλασε

πρώτα ο θεός: Απ᾽ τη γουρούνα τη μακρότριχη

τη μια, που στην καταρροή του σπιτικού της

όλα είναι ρέμπελα και σέρνονται κατάχαμα

κι άλουστη η ίδια, μ᾽ απλυσιά στα ρούχα της,

στη βρόμα απάνω της καθίζει και παχαίνει.

Άλλη απ᾽ την έξυπνη αλεπού ο θεός την έπλασε,

γυναίκα που όλα τα σκαρφίζεται η πανούργα

κι από τα κακά ή καλά δεν της ξεφεύγει τίποτα,

αυτά καλά τ᾽ άλλα κακά γράφει–ξεγράφει,

κι άλλοτε αλλιώς, με τα φεγγάρια δυστροπεύει.

Άλλη από μάνα σκυλομάνα γοργοπόδαρη,

τα πάντα αυτιάζεται και στρέφει να γροικήσει

και γυροφέρνει εδώθε–εκείθε αλαφιασμένη

κι όλ᾽ αλυχτά, ψυχή κοντά της ας μη φαίνεται,

ούτε και παίρνει από φοβέρες να ημερέψει.

Και πέτρα ακόμη αν της τινάξει και της σπάσει

κάποιος τα δόντια ή γαληνά κι αν τη μαυλίσει,

μακάρι και σε ξένους να καθίζει ανάμεσα,

τα υστερικά της ουρλιαχτά ποτέ δεν πνίγει.

Άλλη πλασμένη από πηλόν της γης οι Ολύμπιοι

τη δώκαν τ᾽ άλαλου τ᾽ αντρός· κουτή η γυναίκα,

ήρα από στάρι δεν μπορεί να ξεχωρίσει,

να τρώγει, αυτή ᾽ναι η μοναχή δουλειά που ξέρει·

κι αν πιάσει βαρυχειμωνιά θεού, κοντύτερα

στη θράκα σέρνει το σκαμνί και τουρτουρίζει.

Άλλη από θάλασσα, γυναίκα διπλοπρόσωπη·

θεού χαρά και γελαστή την πρώτη μέρα,

την είδε ο ξένος του σπιτιού και τη μακάρισε:

«τέτοια γυναίκα που είδα εγώ δεν είναι δεύτερη

στην οικουμένη, σαν αυτή ή καλύτερή της.»

Την άλλη μέρα να τη δεις δεν υποφέρεται

κι αν τη σιμώσεις πιο κοντά τότε σκυλιάζει,

καθώς η σκύλα στα νιογέννητα κουτάβια της,

γίνεται αζύγωτη κι αγλύκαντη και δείχνει

όμοια σε φίλους και σ᾽ εχθρούς αγριεμένη·

ωσάν τη θάλασσα κι αυτή πότε ατρικύμιστη

άβλαβη στέκει, των ναυτών χαρά μεγάλη

καλοκαιριάτικα, και πότε μανιασμένη

κύμα το κύμα απανωτά βαριά χτυπιέται·

πολύ της μοιάζει στην οργή τέτοια γυναίκα,

παρόμοια αλλάζει τη θωριά του και το πέλαγος.

Άλλη από τη σταχτερή γαϊδούρα τη χιλιόδαρτη

που στανικώς και με φοβέρες μόλις στέργει

να κάμει μια φορά και τ᾽ αφεντός το θέλημα·

κι όπου σταθεί, σ᾽ όποια κρυψώνα, νύχτα–μέρα

τρώγει, και στρώνοντας την τάβλα ξανατρώγει.

Κι αν έρθει η ώρα για κρεβάτωμα, ξαπλώνει

κι όποιος απάνω της ριχτεί καλοδεχούμενος.

Άλλη απ᾽ τη γάτα, ελεεινή γενιά, τρισάθλια·

σ᾽ αυτή δε βρίσκεις προκοπή ή και καλοσύνη,

μια χάρη καν να τη χαρείς ή να σε θέλξει.

Άμαθη από ηδονή, της πας και δε σου στέκεται

κι αν στέκει, ζάλη κι αναγούλια σε γεμίζει.

Κλέβει και φέρνει χίλια ντράβαλα στους γείτονες,

και τα σφαχτάρια απ᾽ τις θυσίες καταβροχθίζει.

Άλλη φοράδα αβρή με πλούσια χαίτη γέννησε·

δε χώνει στα έργα της μιζέριας την ουρά της,

δεν ξέρει απ᾽ άγγιγμα χερόμυλου ή και κόσκινου

και μήτε βγάζει έξω από την πόρτα τη βρομιά της,

τρέμει του φούρνου την καπνιά και δεν ζυγώνει·

τον άντρα αν πιάνει φίλον, έχει την ανάγκη του.

Καθημερινώς τη λίγη σκόνη μπανιαρίζεται

και δυο και τρεις φορές, βάζει τ᾽ αρώματα

και θε μου, αν κάμει και χτενίσει και τη χαίτη της

να πέφτει ως κάτω και με φιόρα τη στολίσει.

Είναι πανόραμα ομορφιάς τέτοια γυναίκα

γι᾽ άλλους, μα ρήμαγμα τ᾽ αντρός της που την έχει,

πάρεξ αν είναι βασιλιάς, αν είναι τύραννος,

που αυτών με τέτοια είναι η ψυχή τους φαντασμένη.

Άλλη απ᾽ τη μαϊμού, γυναίκα τερατόμορφη·

ο Δίας δεν έδωκε χειρότερη στον άντρα.

Χάρος τα μούτρα της· διαβαίνει μες στην πόλη

και γίνεται όλου του λαού γύρω περίγελως·

κοντολαιμιάρα, με μικρούτσικα πατήματα,

χωρίς γοφούς, εκεί κι ο κώλος της· ταλαίπωρος

ο άντρας και πώς να τη χαρεί στην αγκαλιά του!

Μα ξέρει αυτή χίλια τερτίπια και κουνήματα

σαν τη μαϊμού· κι αν τη γελάσουν, δεν τη νοιάζει·

μήτε κι αν κάμει κάποιου χάρη, μόν᾽ αδιάκοπα

ένα μονάχα μελετά κι ένα σοφίζεται,

στην αδικία την πιο μεγάλη να χιμήξει.

Άλλη απ᾽ τη μέλισσα· καλότυχος ο άντρας της,

αυτήν μονάχα κατηγόρια δεν την πιάνει,

πετά βλαστάρι και γεράζει μεγαλώνοντας

δίπλα σε ταίρι που αγαπά και που αγαπιέται,

ωραία γενιά κι ονομαστή πίσω του αφήνοντας.

Των γυναικών η κεφαλή ᾽ναι αυτή η γυναίκα

κι αυτήν μονάχα περιζώνει η θεία χάρη.

Ποτέ δεν κάθεται μες στο γυναικομάνι

ν᾽ ακούει των άλλων γυναικών τα προστυχόλογα.

Τέτοιες συντρόφισσες τ᾽ αντρός είν᾽ αψεγάδιαστες

που ο Δίας τις χάρισε, περίσσια μυαλωμένες.

Μα τ᾽ άλλα σχέδια τα γυναίκεια είναι και θα ᾽ναι,

με τη συνέργεια του Διός, αντρών κατάρα.

Γιατί ο Δίας μια συμφορά έπλασε μεγάλη,

τη γυναικεία, που όποιος την έχει —αχρείαστη να ᾽ναι —

μοιάζει ευλογία και καταντά θεομηνία.

Μια μέρα καν δεν την περνά με καλοκάρδιση

όποιος βρεθεί ζευγαρωμένος με γυναίκα,

δύσκολα τέτοια λοιμική διώχνει απ᾽ το σπίτι του,

κακόν συγκάτοικον, κατάρα του διαβόλου.

Κι εκεί που παίρνει να ευφρανθεί η καρδιά τ᾽ αντρός της,

από ᾽να χάρισμα θεού ή χάρη ανθρώπινη,

τότε του βρίσκει μια αφορμή να τον κεντρίσει.

Έχεις γυναίκα κι ένας φίλος σού κοπιάζει,

πώς να τον μπάσεις θαρρετά μέσα στο σπίτι σου,

που ακόμα κι όποια παρασταίνει την παρθένα,

εκείνη πρώτη θα βρεθεί να σ᾽ τα φορέσει;

Τ᾽ αντράκι χάσκει κι από κάτω η γειτονιά του

κρυφογελά, κάνοντας χάζι που την έπαθε.

Το γυναικάκι του καθένας καμαρώνει

και τη συμβία τ᾽ αλλουνού τη βρίσκει σκάρτη.

Βράζομε σ᾽ ίδια καζανιά και δεν το ξέρομε.

Γιατί ο Δίας την καταδίκη αυτή μας έστειλε,

χαλκά μας πέρασε, σφιχτά τους δυο μάς δένει,

από παλιά που η Κατωγής αυτούς τους δέχτηκε,

για μια γυναίκα οι δυο στρατοί δεκατισμένοι

………………………………………………