Για την πατρίδα στην πρώτη γραμμή πολεμώντας να πέσει

σαν παλικάρι κανείς είναι μεγάλη τιμή·

όμως ν᾽ αφήσει τον τόπο του, πλούσια ν᾽ αφήσει χωράφια

και διακονιάρης να ζει, να ο πιο μεγάλος καημός·

με τη γυναίκα, το γέρο πατέρα, τη δόλια του μάνα

και τα μικρά του παιδιά να τριγυρνά δω κι εκεί.

Όπου τον σπρώχνει η ανάγκη και η έρμη του φτώχεια τον φέρει,

όπου να πάει, μισητός θα ᾽ναι στους ντόπιους παντού·

χάνει την κάθε ομορφιά του κορμιού, τη γενιά του ντροπιάζει,

τον ακλουθούν προστυχιές και καταφρόνιες σωρός.

Ξεσπιτωμένο φτωχό και την κλήρα που πίσω του αφήνει

δεν τον φροντίζει κανείς κι ούτε κανείς τον ψηφά.

Για τα παιδιά μας λοιπόν ας προσφέρουμ᾽ εμείς τη ζωή μας,

τούτης της χώρας εδώ διαφεντευτές θαρρετοί.