Πότε θα δείξετε θάρρος; Ως πότε θα κείτεστε χάμω,

νέοι; Τους γειτόνους λαούς πώς δεν τους ντρέπεστ᾽ εσείς

έτσι να κάθεστε ξέγνοιαστοι; Κάνετε ως να ᾽χουμε ειρήνη

κι όμως τη χώρα βαρύς πόλεμος ζώνει παντού.

…………………………………………………………………

Κι όταν σου βγαίνει η ψυχή, δώσε στερνή κονταριά.

Δόξα λαμπρή και τιμή, για πατρίδα, παιδιά και γυναίκα

να πολεμάς τους οχτρούς. Θάνατος; Τότε θα ᾽ρθει,

σα βουληθούν της ζωής να σου κόψουν οι Μοίρες το νήμα.

Έτσι, το ακόντιο ψηλά, και με καρδιά θαρρετή

απ᾽ της ασπίδας σου πίσω τη σκέπη, την ώρα που η μάχη

θα πρωτανάψει, γραμμή τράβα, και πήγαινε μπρος.

Κι αν στη γενιά του προγόνους αθάνατους έχει, το Χάρο

πάντως δεν είναι γραφτό να τον ξεφύγει κανείς·

είναι πολλοί που απ᾽ τη μάχη, απ᾽ των όπλων γλιτώσαν το βρόντο,

και στου σπιτιού τη γωνιά βρήκαν το θάνατο εκεί·

όμως γι᾽ αυτούς ο λαός ούτε πόθο δε νιώθει ούτ᾽ αγάπη·

ο άλλος αν πέσει, τον κλαιν όλοι, μεγάλοι μικροί.

Του αντρειωμένου η θανή φέρνει σ᾽ όλο τον κόσμο λαχτάρα,

κι ένας ημίθεος σωστός είναι γι᾽ αυτούς όσο ζει.

Τα έργα που μόνος του κάνει ζυγιάζουν όσο έργα ενός πλήθους

ναι, και γι᾽ αυτό τον θωρούν πύργο στα μάτια τους μπρός.