Οι κρόταφοί μου είναι κιόλας γκρίζοι, και το κεφάλι μου άσπρισε· η νιότη η χαρούμενη μ᾽ εγκατέλειψε πια, και γέρασαν τα δόντια. Δεν μου μένει πολλή ζωή. Γι᾽ αυτό θρηνώ συχνά· φοβούμαι τον Τάρταρο: γιατί είναι τρομαχτικό το βάθος του Άδη, και δύσκολος ο δρόμος για κει κάτω. Και γι᾽ αυτόν που μια φορά θα κατεβεί, τρόπος να ξανανέβει απάνω δεν υπάρχει.