[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Νίκος Γρηγοριάδης
Αργώ
Πετά πάνω στα κύματα περνώντας
σαν περιστέρι τις διπλές τις συμπληγάδες.
Κι ώσπου να υψώσουμε χαιρετισμό και «γεια σου
Ιάσονα Έλληνα» να πούμε, στον ορίζοντα,
το χάλκινο απ’ τις λάμψεις των ηρώων,
είχε χαθεί και πυρπολώντας τους αιώνες,
με συνεχείς εκρήξεις φλογισμένης μνήμης,
επέστρεψε αναπάντεχα —πώς με τα φώτα της
φτάνει η αυγή μεμιάς στην οικουμένη—
και χύθηκε ηλιόστρατα ώς τ’ ακρογιάλια
της Ιωλκού, χρυσάφι λαμπυρίζοντας.
Κι εμείς άναυδοι μένοντας, με το ’να
το πόδι στην μιαν ακτή, με τ’ άλλο
στην άλλη, τη δίδυμη, του Ελλησπόντου,
ασάλευτοι στεκόμασταν μες στους αιώνες.
Κι ως πρόθεσή μας ήτανε μακρύ ταξίδι
βαθιά μες στα νερά της ιστορίας,
το δρόμο ακολουθήσαμε της λάμψης.
Κι είδαμε μες στ’ αόρατο της μοίρας
σε νάρκη τα οράματα που αιώνες
φωνή προσμέναν γνώριμη πατρίδας.
Και καθώς κάποιος από την παρέα,
θαμπωμένος ψιθύρισε, «τί θαύμα!»,
τα μάγια ευθύς λυθήκανε κι εμπρός μας
διάπλατα ανοίχτηκε ο δρόμος,
ο πανάρχαιος εκείνος δρόμος,
που άσφαλτα οδηγούσε στην καρδιά μας.
Νίκος Γρηγοριάδης. 1994. Μαύρες ακτές. Αθήνα: Κώδικας. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Νίκος Γρηγοριάδης. 2007. Ποιήματα. Αθήνα: Γαβριηλίδης.
