[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Αγγειογραφία του 6ου π.Χ. αιώνα
Τίποτα, μήτε η θεϊκιά του δύναμη, μήτε τα τρομερά του κατορθώματα
τόση δόξα δεν του ’φεραν όση η ανθρώπινή του αδυναμία (και το ότι
την είδε ο ίδιος και, προπάντων, που την ομολόγησε), όταν,
κλαίγοντας σαν παιδί, με το χιτώνα του Νέσσου να του κατατρώει τις σάρκες,
ανέβηκε στην κορυφή της Οίτης, πάνω στην πυρά, σα ν’ ανέβαινε
μια πανύψηλη, πάγχρυση σκάλα.
Από κει πάνω τον παρέλαβε
το τέθριππο άρμα, φέρνοντάς τον ώς τους θρόνους των Θεών, ενώ οι Νύμφες
έσβηναν κάτω τη φωτιά, κι ο Ποίας έντρομος και θαμβωμένος
έτρεχε στην κατηφοριά σκοντάφτοντας στις ρίζες και στις πέτρες.
Λέρος, 2.ΙV.68
Στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
