Ελένη Βακαλό

Οι αστροναύτες στα χόρτα του κήπου

Φτάνοντας ξένοι και οι δυο σε ξένη για μας χώρα, γνώρισα από το Πακιστάν το φίλο μου που έγραφε στη χώρα του ιστορίες

Κι αυτήν που μας συνέβηκε τη γράφω παρακάτω

Στον κήπο καθόμουν
Στα χόρτα επάνω
Φωνούλες ν’ ακούω
Παιδιών

Κοντά μου όταν ήρθαν
Φεγγάρι, τους είπα
Να πουν

Και όταν το είπαν
Φεγγάρι, τους είπα
Πως είμαι, να ’ρθουν

Ο φίλος μου απ’ το Πακιστάν αλλιώτικα την έπλασε την ίδια ιστορία
«Η Γυναίκα που Έφερε τ’ Άστρα» να είμαι εγώ
στον ουρανό

Το Πακιστάν χωρίστηκε, δεν ξέρω αν γραφτήκανε δυο ιστορίες ποτέ
Κι ίσως πολλά σημαίνουνε τα λίγα αυτά να πω

Τώρα να δεις, και άλλα ακόμη θα πλέξω μ’ αυτά, γιατί καθώς την ξένη γλώσσα ακούγοντας μιλούσα τη δική μας βαθιά, καταλάβαινα πόσο δύσκολο είναι ο άνθρωπος να ονομάσει τ’ αληθινά.
Κι άλλο είναι,
όπως είπαν, στα λόγια μου να έρχεσαι

Ελένη λοιπόν
Σε λένε
Σελάνα που μόνη πλανιέται
Εκείνη
Και συ
Που κάθεσαι μόνη
Ελένη
Ακούς;
Παιδική γλώσσα που έχομε όλοι αυτήν σου μιλώ

Γιατί δεν την παίζουνε
Οι φιλενάδες της

Ελένη Βακαλό. 1978. Του κόσμου. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Ελένη Βακαλό. 1995. Το άλλο του πράγματος. Ποίηση 1954–1994. Αθήνα: Νεφέλη.