Ο Σόλων χρησιμοποίησε την ποίηση ως μέσο για να υπερασπίσει το νομοθετικό και πολιτικό του έργο και για να διαδώσει τις πολιτικές του ιδέες. Στους ιάμβους του μιλά για τον εαυτό του, το έργο του, τα κίνητρά του, ενώ στα ποιήματα που είναι γραμμένα σε ελεγειακούς στίχους επιχειρεί να θεμελιώσει θεωρητικά την προσπάθειά του και να διδάξει τους συμπολίτες του. Το απόσπασμα που ακολουθεί αναφέρεται στο μεγάλο μεταρρυθμιστικό του έργο που συντελέστηκε με τη σεισάχθεια ("απόσειση βαρών"), πιθανώς το 594/3 π.Χ., όταν οι ἐκτήμοροι (φτωχοί αγρότες που ήταν αναγκασμένοι να παραδίδουν τα 5/6 της σοδειάς τους στους πλούσιους δανειστές) απαλλάχτηκαν από τα χρέη, καταργήθηκε το μέτρο της πώλησής τους ως δούλων λόγω χρεών και η γη "απελευθερώθηκε" από τα λίθινα ορόσημα (ὅροι που δήλωναν υποθηκευμένη ιδιοκτησία. Ο Σόλων απαντά με το ποίημα στις κατηγορίας όσων υποστήριζαν ότι έκανε κατάχρηση της εμπιστοσύνης εκείνων που τον όρισαν "μεσολαβητή" και δεν τήρησε τις υποσχέσεις του. Υπενθυμίζει τις σημαντικές συνέπειες της μεταρρύθμισής του και τον τρόπο με τον οποίο έφερε σε πέρας το έργο του, τηρώντας πάντα το μέτρο και ίσες αποστάσεις. Η γλώσσα του ποιήματος είναι, όπως και στα άλλα ποιήματα του Σόλωνα, απλή, θυμίζει σχεδόν πεζό λόγο. Όπως έχει εύστοχα παρατηρηθεί, ο λόγος του εδώ είναι χειμαρρώδης «όπως μια μακρά ρήση της κλασικής τραγωδίας. [...] Ακόμη και η γραμματική δομή παρουσιάζει μεγάλη απόκλιση· οι προτάσεις είναι μακρές και αναπτύσσουν το ένα θέμα μετά το άλλο με σαφή τάξη, χωρίς να επανακάμπτουν -καθώς προχωρεί η επεξεργασία τους- στην αρχή. [...] Δεν υπάρχει τίποτε αρχαϊκό στο ύφος αυτού του κομματιού.» (Η. Fränkel).