Το έργο του Εκαταίου Γενεηλογίαι (σε τέσσερα βιβλία) αποτελούσε χρονολογικά οργανωμένη έκθεση των μύθων, κυρίως όσων σχετίζονταν με ήρωες και την καταγωγή επιφανών οικογενειών. Ως μέτρο για τη χρονολόγηση χρησιμοποιούσε το χρονικό διάστημα της "γενιάς" (γενεή στην ιωνική διάλεκτο), το οποίο υπολόγιζε σε σαράντα έτη. Κύριο χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου έργου του ήταν η προσπάθεια εξορθολογισμού του μύθου με τη μείωση των υπερβολών και των ασυνεπειών. Ιδιαίτερο βάρος έδινε στις εφευρέσεις, που πίστευε ότι αποτελούσαν μοχλό στην εξέλιξη του πολιτισμού. Για την ανίχνευση του πρώτου ευρετή σημαντικό ρόλο έπαιζε η ετυμολογία (ο χαλκός, για παράδειγμα, συσχετίζεται με την Χαλκίδα). Στο σύντομο απόσπασμα που ακολουθεί, γραμμένο σε ιωνική διάλεκτο και παρατακτικό ύφος, ο Εκαταίος αναφέρεται στην εμφάνιση του κλήματος, την οποία συνδέει με δύο ετυμολογικώς διαφανή ονόματα: τον Φύτιο (= "αυτόν που κάνει να φυτρώσει κάτι") και τον Οινέα (οἴνη = αρχαϊκή ονομασία του κλήματος).