Ο Φερεκύδης από τη Σύρο είναι ίσως (μαζί με τον Αναξίμανδρο) ο αρχαιότερος Έλληνας πεζογράφος. Στο έργο του Ἑπτάμυχος περιέγραφε τη γέννηση των θεών και τη δημιουργία του κόσμου. Η κοσμογονία του άρχιζε με τρεις θεότητες που "υπήρχαν από πάντα": τον Ζάντα (Ζας =Ζευς), τον Χρόνο και την Χθονίη (τη γη ως υπέδαφος, ως κατοικία των χθόνιων θεοτήτων, σε αντίθεση με την επιφάνεια της γης, την Γῆν). Το απόσπασμα που ακολουθεί έχει σωθεί σε πάπυρο και αναφέρεται στον γάμο του Ζάντα με την Χθονίη. Σ᾽ αυτό περιγράφεται το ένδυμα που ο Ζας δώρισε την τρίτη ημέρα του γάμου στη σύζυγό του, πάνω στο οποίο ήταν κεντημένη η Γη και ο Ωγηνός (= Ωκεανός), καθώς και τα ἀνακαλυπτήρια, η αποκάλυψη δηλαδή του προσώπου της νύφης. Η διήγηση αυτή με τα σαφή παραμυθικά στοιχεία περιγράφει με γλώσσα αλληγορική τη δημιουργία του κόσμου και αιτιολογεί συγχρόνως μυθολογικά το γαμήλιο έθιμο των ανακαλυπτηρίων. Το απλό ύφος του πρωτοτύπου προφανώς δεν διαφοροποιείται από το ύφος αντίστοιχων προφορικών διηγήσεων της εποχής.