Ο Αθήναιος (ακμή: περ. 200 μ.Χ.), που διασώζει τους παρατιθέμενους στίχους, αναφέρει ως πιθανό συγγραφέα του σατυρικού δράματος Ἀγὴν (βλ. σχόλ. 4) τον κατά τα άλλα άγνωστο Πύθωνα από την Κατάνη ή το Βυζάντιο, που ζούσε, φαίνεται, στον κύκλο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και τον ίδιο τον Αλέξανδρο. Το έργο πιθανώς παρουσιάστηκε στη σκηνή το φθινόπωρο του 324 π.Χ., μετά τη φυγή του Άρπαλου (βλ. παρακάτω), όταν ο Αλέξανδρος γιόρτασε τα Διονύσια στα Εκβάτανα της Μηδίας. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του έργου απορρέει από το γεγονός ότι πρώτη φορά στην ιστορία του είδους ένα σατυρικό δράμα δεν αντλεί το θέμα του από τον μύθο, αλλά από την πολιτική επικαιρότητα, η οποία έως τότε ανήκε στην αποκλειστική αρμοδιότητα της κωμωδίας.

Στο επίκεντρο του έργου βρισκόταν, όπως φαίνεται, ο παιδικός φίλος και μετέπειτα̒ θησαυροφύλακας̉ του Αλεξάνδρου Άρπαλος, που ήταν διαβόητος για τον πολυτελή και έκλυτο βίο του. Ο Άρπαλος, παρά το ότι παλαιότερα είχε καταχραστεί χρήματα και είχε εγκαταλείψει τον Αλέξανδρο πριν από τη μάχη στην Ισσό (333 π.Χ.), αποκαταστάθηκε από τον Αλέξανδρο και από το 330 π.Χ. είχε εγκατασταθεί στη Βαβυλώνα και ήταν πανίσχυρος. Εκεί συνέχισε να ζει όπως ζούσε και να ξοδεύει αφειδώς (από το ταμείο του Αλεξάνδρου). Ανάμεσα σε άλλα που έκανε, κάλεσε κοντά του την εταίρα Πυθιονίκη, που, όταν πέθανε, την τίμησε με υπερβολικές τιμές (βλ. σχόλ. 2). Στις αρχές του 324 π.Χ., όταν ο Αλέξανδρος, μετά την ινδική εκστρατεία, εστράφη προς τα δυτικά, ο Άρπαλος τον εγκατέλειψε και πάλι, παίρνοντας μαζί του πάμπολλα χρήματα και μισθοφορικό σώμα 8.000 ανδρών, που το είχε συγκροτήσει με χρήματα του Αλεξάνδρου. Έμεινε ένα διάστημα στην Ταρσό της Κιλικίας και το θέρος του ίδιου έτους (324) κατέληξε στην Αθήνα. Ο Αλέξανδρος ζήτησε την έκδοσή του και ο Άρπαλος συνελήφθη, κατόρθωσε όμως να διαφύγει, αφού δωροδόκησε, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, κορυφαίους Αθηναίους πολιτικούς, ανάμεσα τους τον Δημοσθένη και τον Δημάδη. Λίγο αργότερα δολοφονήθηκε στην Κρήτη.

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις και τα πορίσματα της έρευνας -κυρίως του Β. Snell-, το έργο διαδραματίζεται στην έδρα του Άρπαλου, τη Βαβυλώνα. Εκτός από τον "πρωταγωνιστή" Άρπαλο και τα δύο πρόσωπα που διαλέγονται στους σωζόμενους στίχους, τα οποία δεν είναι δυνατό να ταυτιστούν, πιθανότατα εμφανιζόταν ο ίδιος ο Αλέξανδρος (Αγήν, βλ. σχόλ. 4) καθώς επίσης και η ψυχή της Πυθιονίκης και η εταίρα Γλυκέρα, οι οποίες μνημονεύονται στο απόσπασμα. Οι υποχρεωτικοί για το σατυρικό δράμα σάτυροι εικάζεται ότι εμφανίζονταν ως Βαβυλώνιοι μάγοι που επιχειρούσαν να φέρουν πίσω την ψυχή της Πυθιονίκης.

Είναι λίγο πολύ βέβαιο ότι οι στίχοι προέρχονται από τον πρόλογο του έργου. Η εισαγωγική αυτή "ξενάγηση" παρακολουθεί από κοντά την ανάλογη "ξενάγηση" του Ορέστη από τον Παιδαγωγό στον πρόλογο της Ηλέκτρας του Σοφοκλή (βλ. κυρίως στ. 7-8 οὑξ ἀριστερᾶς δ᾽ ὅδε / Ἥρας ὁ κλεινὸς ναός).