Τα θέματα τα οποία επανέρχονται στην ποίηση του Αλκαίου είναι χαρακτηριστικά της μελικής ποίησης που εκτελούνταν από έναν μόνον τραγουδιστή, της λυρικής μονωδίας: η πολιτική και ο πόλεμος (ιδιαιτέρα ο εμφύλιος στα "στασιωτικά μέλη" του), θέματα από το μύθο, ο έρωτας, το κρασί. Στην κατηγορία ποιημάτων που ασχολούνται με το τελευταίο θέμα, στα συμποτικά δηλαδή άσματα, ανήκει και το ποίημα που ακολουθεί. Αρχίζει με έναν στίχο ο οποίος περιλαμβάνει συγχρόνως τρία στοιχεία: μια -αναμενόμενη σε τραγούδι αυτού του είδους- προτροπή, μια ρητορική ερώτηση, που επιτείνει την προτροπή, και μια σύντομη αιτιολόγηση, με την οποία προσδιορίζεται ο ακριβής χρόνος. Ακολούθως περιγράφεται η διαδικασία της οινοποσίας. Εδώ εμπεριέχεται, όπως παρατηρεί ξένος μελετητής, ουσιαστικά ολόκληρο το τελετουργικό της ελληνικής οινοποσίας, όλα όσα γίνονταικαι λέγονται σε μια τέτοια περίσταση. Το μόνο ασυνήθιστο είναι ότι το κρασί αναμειγνύεται σε τέτοιες αναλογίες, ώστε είναι εξαιρετικά δυνατό σε σχέση με το κρασί που πινόταν συνήθως. Αυτή ακριβώς η εντολή για την παρασκευή ασυνήθιστα δυνατού κρασιού προετοιμάζεται ίσως από την επίκληση του Διονύσου.