ΜΗΔΕΙΑ

Γυναίκες Κορίνθιες. Από το σπίτι βγήκα

τη μομφή σας να αποφύγω.215

Γνωρίζω ανθρώπους πολλούς υπερήφανους

άλλους κρυμμένους κι άλλους έξω στο δρόμο.

Άλλοι πάλι εξαιτίας του ήσυχου βίου τους

κακό απόκτησαν όνομα και ραθυμία.

Δικαιοσύνη δεν υπάρχει στα μάτια του κόσμου.

Προτού βαθιά ερευνήσουν τι κρύβεις στα σπλάχνα σου220

με μίσος σε βλέπουν -

δίχως σε τίποτε να έχουν αδικηθεί.

Χρέος του ξένου είναι βεβαίως

με την πόλη εντελώς να συντάσσεται.

Ούτε επαινώ τον αυθάδη εκείνο αστό

που πικραίνει τους συμπολίτες του με αλαζονεία.

Εμένα όμως τι χτύπημα απρόσμενο με βρήκε225

και τη ζωή μου χάλασε.

Χάνομαι, φίλες.

Αφήνω τις χαρές του βίου μου και πρέπει να πεθάνω.

Ήταν για μένα η ζωή μου όλη ο Ιάσων.

Καλά το γνωρίζει κι ο ίδιος.

Τώρα - βρέθηκε να ᾽ναι ο χειρότερος όλων ο άντρας μου.

 

Από όλα τα έμψυχα όντα, τα νοήμονα230

εμείς οι γυναίκες είμαστε το αθλιότερο φύτρο.

Πρώτα με χρήματα άφθονα πρέπει

τον άντρα μας να αγοράζουμε

κι αφέντη στο κορμί μας επιβάλλουμε.

Χειρότερο άλλο κακό δεν υπάρχει.

Κι είναι εδώ η αγωνία η μεγαλύτερη,235

αν πήρες άντρα χρηστό ή άχρηστο.

Για τις γυναίκες βέβαια τιμητικό το διαζύγιο δεν είναι.

Ούτε μπορείς να αποφεύγεις τον άντρα σου.

Κι αν ευρεθείς σε άλλες συνήθειες και νόμους

πρέπει να γίνεις μάντης

για όσα δεν σου έμαθε το πατρικό σου

πώς δηλαδή καλύτερα το σύζυγό σου να υπηρετείς.240

Κι αν όλα τούτα επιτύχουμε με κόπο

κι ο άντρας μας συζεί μαζί μας

χωρίς να νιώθει βάρος το ζυγό του γάμου,

αξιοζήλευτη ζωή περνούμε.

Αλλιώς ο θάνατος μας πρέπει.

Ο άντρας αν βαρεθεί μέσα στο σπίτι του

βγαίνει έξω και της καρδιάς το βάρος ελαφρώνει245

κοντά σε φίλους και σε συνομίληκους.

Λένε οι άντρες πως εμείς ακίνδυνη ζωή

στο σπίτι ζούμε ενώ εκείνοι πολεμούν στη μάχη.

Ανόητοι άντρες.250

Τρεις φορές θα προτιμούσα σε ώρα μάχης

δίπλα στην ασπίδα να σταθώ

από το να γεννήσω μια φορά.

 

Όμως τα λόγια τούτα σε μένα μοναχά ταιριάζουν.

Εσύ έχεις πόλη, σπίτι πατρικό,

του βίου την απόλαυση, τη συντροφιά των φίλων.

Εγώ είμαι έρημη. Χωρίς πατρίδα255

από τον άντρα μου ταπεινωμένη,

λάφυρο από γη βαρβαρική.

Ούτε μητέρα, ούτε αδελφό, συγγενή κανένα

δεν έχω λιμάνι στη συμφορά μου αυτή.

Μια χάρη ωστόσο να σου ζητήσω επιθυμώ:

αν κάποιο τρόπο, κάποιο τέχνασμα εξευρεθεί260

τον άντρα μου για τα τόσα εγκλήματα να αντιπληρώσω,

σιωπή τότε!

Γεμάτη βέβαια είναι από φόβο η γυναίκα.

Στα χέρια αδύναμη, τα όπλα αποστρέφεται.

Αν όμως βρεθεί στην κλίνη της αδικημένη265

πνεύμα πιο αιμοβόρο απ᾽ αυτή δεν υπάρχει.