[3] Πριν από δύο χρόνια στρατεύτηκα στο Πάνακτο,¹ όπου είχαμε κληθεί να υπηρετήσουμε ως φρουροί. Οι γιοι του κατηγορουμένου Κόνωνος κατασκήνωσαν τότε κοντά μας -που είθε να μην είχε συμβεί· γιατί από εκεί ξεκίνησαν αρχικά η έχθρα και οι καβγάδες. Το πώς, θα το ακούσετε. Αυτοί, με το που τέλειωναν το πρωινό φαγητό, άρχιζαν να πίνουν και μονίμως έπιναν όλη μέρα. Όσον καιρό υπηρετούσαμε ως φρουροί, αυτό το έκαναν ανελλιπώς. Εμείς πάλι, όπως είχαμε συνηθίσει εδώ, έτσι ζούσαμε και εκεί. [4] Την ώρα λοιπόν που οι άλλοι συνήθως δειπνούν,² αυτοί, ήδη τότε, είχαν μεθύσει και παρεκτρέπονταν. Τις πιο πολλές φορές τα έβαζαν με τους δούλους που μας συνόδευαν, στο τέλος όμως και μαζί μας. Προφασιζόμενοι δηλ. ότι οι δούλοι, όταν μαγείρευαν, τους ενοχλούσαν με τον καπνό ή ότι τους έβριζαν -αναλόγως, ό,τι τους κατέβαινε-, τους χτυπούσαν, άδειαζαν πάνω τους τα δοχεία νυκτός, ουρούσαν πάνω τους και γενικά εξαντλούσαν κάθε είδος αισχρότητας και υβριστικής συμπεριφοράς. Εμείς τα βλέπαμε αυτά και είχαμε αγανακτήσει· ωστόσο στην αρχή κοιτάξαμε απλώς να τους διώξουμε. Όταν όμως μας εχλεύαζαν και δεν έλεγαν να σταματήσουν, απευθυνθήκαμε στον στρατηγό και τον ενημερώσαμε -όλο το τμήμα μαζί, όχι εγώ χωριστά από τους άλλους. [5] Εκείνος τους επέπληξε αυστηρά και τους επιτίμησε όχι μόνο για όσα προκλητικά έκαναν εις βάρος μας αλλά και για την εν γένει συμπεριφορά τους στο στρατόπεδο. Αυτοί ούτε που διανοήθηκαν να σταματήσουν ή να ντραπούν -κάθε άλλο. Μόλις έπεσε το σκοτάδι, αμέσως εισέβαλαν το βράδυ εκείνο στη σκηνή μας και στην αρχή μας έβριζαν μόνο, στο τέλος όμως έφτασαν να με ξυλοκοπήσουν κιόλας. Φωνασκούσαν μάλιστα τόσο και προκάλεσαν τέτοια αναστάτωση γύρω από τη σκηνή, ώστε να έλθει ο ίδιος ο στρατηγός και οι ταξίαρχοι³ και μερικοί από τους άλλους στρατιώτες -σ᾽ αυτούς οφείλεται ότι δεν πάθαμε, αλλά και δεν κάναμε, κάτι ανεπανόρθωτο, έτσι που μας προπηλάκιζαν εκείνοι. [6] Αφού το πράγμα έφτασε εκεί που έφτασε, μετά την επάνοδό μας στην πόλη, υπήρχε, όπως ήταν αναμενόμενο, έπειτα από αυτά που είχαν γίνει, οργή και έχθρα και από τις δύο πλευρές. Ωστόσο εγώ, μα τους θεούς, ειλικρινά δεν πίστευα ότι έπρεπε να υποβάλω μήνυση εναντίον τους ή να δώσω συνέχεια στο θέμα. Απλώς είχα αποφασίσει ένα πράγμα: στο εξής να προσέχω και να αποφεύγω να συναναστρέφομαι τέτοια πρόσωπα. Θέλω λοιπόν κατ᾽ αρχάς να προσκομίσω τις μαρτυρίες για όσα είπα και εν συνεχεία να σας εκθέσω τι έχω τραβήξει από τον ίδιο τον κατηγορούμενο, για να γνωρίζετε ότι εκείνος που όφειλε να στηλιτεύσει τα αρχικά έκτροπα, αυτός ο ίδιος έχει κάνει πρώτος πολύ χειρότερα.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

[7] Τα ζητήματα λοιπόν στα οποία νόμιζα ότι δεν πρέπει να δοθεί συνέχεια, είναι αυτά. Όμως, έπειτα από ένα όχι ιδιαιτέρως μεγάλο διάστημα, ενώ ένα βράδυ περπατούσα, όπως το συνήθιζα, στην αγορά μαζί με τον Φανόστρατο από την Κηφισιά, ένα συνομήλικό μου, περνάει μεθυσμένος δίπλα μας, εκεί προς το Λεωκόριο,⁴ κοντά στο σπίτι του Πυθόδωρου,⁵ ο Κτησίας, ο γιος αυτού. Μόλις μας είδε, έβγαλε μια κραυγή και αφού μιλώντας μόνος του είπε κάτι, όπως θα το έλεγε ένας μεθυσμένος, ώστε να μην καταλάβουμε τι λέει, πέρασε πάνω προς την Μελίτη.⁶ Ο λόγος ήταν ότι εκεί -αυτά τα μάθαμε αργότερα- έπιναν στο σπίτι του Πάμφιλου του γναφέα⁷ ο κατηγορούμενος Κόνων, κάποιος Διότιμος, ο Αρχεβιάδης,⁸ ο Σπίνθαρος ο γιος του Εύβουλου,⁹ ο Θεογένης ο γιος του Ανδρομένη και κάποιοι ακόμη, ουκ ολίγοι· αυτούς τους ξεσήκωσε ο Κτησίας και προχώρησε προς την αγορά. [8] Την ώρα που εμείς περπατώντας επιστρέφαμε από τον ναό της Περσεφόνης,¹⁰ συνέπεσε να βρεθούμε και πάλι κάπου κοντά στο Λεωκόριο, οπότε πέφτουμε πάνω τους. Μόλις συναπαντηθήκαμε, κάποιος απ᾽ αυτούς, ένας που δεν τον γνώριζα, επιτίθεται στον Φανόστρατο και τον ακινητοποιεί, ενώ ο κατηγορούμενος Κόνων και ο γιος του και ο γιος του Ανδρομένη όρμησαν επάνω μου. Το πρώτο που έκαναν ήταν να μου βγάλουν το ιμάτιο. Έπειτα, αφού με ανέτρεψαν και με πέταξαν μέσα στο βόρβορο, με κακοποίησαν τόσο, ποδοπατώντας με και βιαιοπραγώντας εις βάρος μου, ώστε να μου σκίσουν το χείλος και να μου βουλώσουν τα μάτια. Με εγκατέλειψαν μάλιστα σε τέτοιο χάλι ώστε να μην μπορώ ούτε να σηκωθώ ούτε να μιλήσω. Και όπως ήμουνα πεσμένος κάτω, τους άκουγα που έλεγαν πολλά και φοβερά. [9] Τα περισσότερα ήσαν βωμολοχίες, κάποιες από τις οποίες εγώ θα δίσταζα ακόμα και να τις επαναλάβω ενώπιόν σας. Ένα στοιχείο ωστόσο, που αποκαλύπτει την υβριστική νοοτροπία του κατηγορουμένου και αποδεικνύει ότι τα πάντα τα έκανε αυτός, θα σας το αναφέρω. Αυτός, λοιπόν, μιμούμενος τα κοκόρια που νικούν, έκανε πως λαλεί, ενώ οι άλλοι του ζητούσαν, αντί με φτερά, να χτυπάει με τους αγκώνες τα πλευρά. Στη συνέχεια εγώ μεταφέρθηκα από περαστικούς στο σπίτι μου ημίγυμνος, ενώ αυτοί επήραν το ιμάτιό μου και εξαφανίστηκαν. Μόλις έφθασα στην πόρτα του σπιτιού, ακολούθησε θρήνος και οδυρμός από τη μητέρα μου και τις υπηρέτριες. Τελικά, είδαν κι έπαθαν οι άνθρωποι που με μετέφεραν να με πάνε κάποτε στο λουτρό, να με πλύνουν καθαρά και μετά να με παρουσιάσουν στους γιατρούς. Για το ότι πάντως λέω την αλήθεια, επ᾽ αυτού θα σας παρουσιάσω μάρτυρες.

ΜΑΡΤΥΡΕΣ

[10] Συνέβη μάλιστα, άνδρες δικαστές, να με συναντήσουν, όταν βρισκόμουν ήδη κοντά στο σπίτι μου, και ο παρών στο δικαστήριο Ευξίθεος ο Χολλήδης,¹¹ που είναι συγγενής μας, και μαζί του ο Μειδιάς, που επέστρεφαν από κάπου όπου είχαν δειπνήσει, και να με συνοδεύσουν κατά τη μεταφορά μου στο λουτρό και να είναι παρόντες όταν έφεραν γιατρό. Ήμουν δε τόσο εξαντλημένος, ώστε, για να μη μεταφερθώ σε μεγάλη απόσταση από το λουτρό στο σπίτι μου, οι παρόντες εθεώρησαν προτιμότερο να με πάνε το βράδυ εκείνο στο σπίτι του Μειδία, πράγμα που και έκαναν. Πάρε λοιπόν και τις δικές τους μαρτυρίες, για να έχετε υπόψη σας ότι πολλοί γνωρίζουν πόσο υβριστική αντιμετώπιση είχα από αυτούς.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Πάρε τώρα και τη μαρτυρία του γιατρού.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ

[11] Τότε λοιπόν, η άμεση συνέπεια από τα χτυπήματα που δέχτηκα και από την κακοποίησή μου ήταν να βρεθώ στην κατάσταση που σας περιγράφω και την οποία έχουν επιβεβαιώσει με τη μαρτυρία τους όλοι εκείνοι που με είδαν την πρώτη στιγμή. Μετά, ο γιατρός έλεγε ότι δεν ανησυχούσε ιδιαίτερα για τα πρηξίματα στο πρόσωπο και τα τραύματα, συνεχώς όμως είχα πυρετό και πόνους, σε όλο μου το σώμα εντονότατους και ανυπόφορους, ιδιαίτερα όμως στα πλευρά και το στομάχι και μου είχε κοπεί η όρεξη. [12] Όπως είπε μάλιστα ο γιατρός, αν δεν είχε μεσολαβήσει από μόνη της ισχυρότατη αιμορραγία, όταν ήδη είχα αφόρητους πόνους και με είχαν ξεγράψει, θα έπιανα πύον και θα πέθαινα. Τώρα με έσωσε το αίμα που έχασα.