Οι στίχοι απευθύνονται σε κάποιον Περικλή, που μαζί με άλλους, έξοχους άντρες πνίγηκε σε ναυάγιο. Η άποψη, που έχει επανειλημμένα διατυπωθεί, ότι το απόσπασμα προέρχεται από την ελεγεία που έγραψε ο Αρχίλοχος για τον άντρα της αδερφής του, ο οποίος επίσης χάθηκε στη θάλασσα, δεν στηρίζεται επαρκώς.

Στους σωζόμενους, εξαιρετικά εύρυθμους στίχους η διαβεβαίωση για την ειλικρίνειατης οδύνης των θρηνούντων και την πάνδημη συμμετοχή στο πένθος συνδυάζεται με το δραστικότατο στη μονολεκτικότητά του εγκώμιο των νεκρών (τοίους), ενώ η επίγνωση ότι το μόνο αντίδοτο που έδωσαν οι θεοί είναι η τλημοσύνη (η "καρτερία", η "δύναμη να αντέχει κάποιος") και ότι ο πόνος είναι κοινή μοίρα των θνητών οδηγεί στην τελική προτροπή προς τους θρηνούντες να αντέξουν και να σταματήσουν το θρήνο.