πιστοποίηση ελληνομάθειας.

Υγιεινή διατροφή για παιδιά

«Αν δε φας, δεν έχει βόλτα» ή «Αν δε φας, δεν θα σε αγαπάει η μαμά». Συνηθισμένες οι τεχνικές -δια στόματος γιαγιάς- που θα πείσουν το παιδί να αδειάσει το πιάτο του. Είναι όμως τόσο αθώες όσο ακούγονται;

Τα τρικ της γιαγιάς

Τα τεχνάσματα που επιστρατεύουν οι γιαγιάδες για να πείσουν το παιδί να φάει το φαγητό του είναι ποικίλα, ευφάνταστα και περίτεχνα: μια κουταλιά για το μπαμπά, μια για τη μαμά…. Άλλοτε το μέσο που αγιάζει τον σκοπό χτυπά κατευθείαν στο συναίσθημα: «να δεις πόσο θα σε αγαπάει η μαμά τώρα που έφαγες όλο το φαΐ σου»! Άλλες φορές μπαίνει σε εφαρμογή ο εκφοβισμός! «Αν δεν το φας όλο, θα έρθει ο αστυνόμος, ο μπαμπούλας…».

Αντίστοιχα, η επιβράβευση ή η τιμωρία με το φαγητό ήταν και είναι πολύ συνηθισμένη, αφού αποτελεί μια σίγουρη και μάλλον εύκολη λύση: όταν τα εγγονάκια φάνε όλες τις μπάμιες, η γιαγιά θα τους δώσει σοκολάτα ή παγωτό. Αν, από την άλλη, δε φάνε τις φακές, δεν έχει γλυκό, ή βόλτα… Ακόμη και σήμερα, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει δραματικά.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Οι σύγχρονες γιαγιάδες (ενίοτε δε και μαμάδες) συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο. Μεγάλες συγκριτικά μερίδες, μπόλικο φαγητό και ασφυκτική πίεση για να καταναλωθούν όλα πλήρως. Το περίφημο «κατοχικό σύνδρομο» που υπαγόρευε αυτές τις πιεστικές συμπεριφορές είναι καλά κρυμμένο (ή και φανερό) πάνω μας.

Το αποτέλεσμα;

Το παιδί συνδέει την κατανάλωση φαγητού με το συναισθηματικό εκβιασμό, το φόβο, την επιβράβευση, το αντάλλαγμα. Σταδιακά και καθώς μεγαλώνει, οδηγείται προς την κατανάλωση φαγητού για τους λάθος λόγους. Τρώει για να αισθανθεί γεμάτο, πλήρες, αποδεκτό, ευτυχισμένο, ενώ ταυτόχρονα έχει αδυναμία αυτοελέγχου της ποσότητας που καταναλώνει. Εικάζεται μάλιστα ότι οι πρώτες διαταραχές στην ικανότητα αυτοελέγχου της ποσότητας που τρώει το παιδί εμφανίζονται από τη στιγμή που διακόπτεται ο θηλασμός. Αυτό συμβαίνει για τον εξής λόγο: με το μπιμπερό το βρέφος δεν έχει τη δυνατότητα να καθορίσει μόνο του την ποσότητα που θα καταναλώσει και θα πιει όλο το περιεχόμενο του μπουκαλιού. Στα γονίδια μας είναι γραμμένο να τρώμε οποτεδήποτε υπάρχει διαθέσιμη τροφή. Το σώμα μας μας σπρώχνει στη διαρκή κατανάλωση μέσω ενός αμυντικού μηχανισμού που ενυπάρχει μέσα μας και ενεργοποιείται σε επερχόμενη περίοδο «ισχνών αγελάδων», δηλαδή σε περίοδο έλλειψης τροφής. Η μοναδική ασπίδα στα παραπάνω είναι η λογική, η εμπειρία και η ορθή ερμηνεία των σημάτων πείνας και κορεσμού από το σώμα μας. Δεδομένου, λοιπόν, ότι ζούμε σε ένα «παχυσαρκογόνο» περιβάλλον που προάγει την κατανάλωση άφθονης και άμεσα προσβάσιμης (συνήθως κακής ποιότητας) τροφής, αντιλαμβανόμαστε ότι το πρόβλημα διογκώνεται όσον αφορά τα παιδιά, αφού δεν έχουν την πείρα και την κριτική ικανότητα των μεγάλων. Με λίγα λόγια, οι μικροί μας φίλοι είναι πιο επιρρεπείς.

Η καθημερινότητα των παιδιών

Αν προσθέσουμε σε όλα τα παραπάνω τη σύγχρονη, καθημερινότητα των παιδιών. Πολλές υποχρεώσεις από πολύ μικρή ηλικία, άγχος, περιορισμένος χρόνος και χώρος για άσκηση και παιχνίδι, πολλά μαθήματα, πολλές οθόνες, πολύ καθισιό και… το κερασάκι στην τούρτα; Το γλύκισμα, και το σνακ, αποτελούν πολλές φορές ανακούφιση και διέξοδο από την πίεση, το στρες, την απόγνωση που προκαλούν διάφορες αιτίες της καθημερινότητας. Για το παιδί που ο κόσμος του είναι πολύ πιο περιορισμένος από το δικό μας, το αποτέλεσμα είναι πιο έντονο, αφού είναι πιο ευπαθές στη διατροφική υπερβολή.