πιστοποίηση ελληνομάθειας.

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος

Αγαπητές ακροάτριες και αγαπητοί ακροατές, με αφορμή την έκθεση με έργα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου που φιλοξενεί αυτές τις μέρες η Εθνική Πινακοθήκη, θα σας μιλήσω στη σημερινή μας εκπομπή για τη ζωή και το έργο αυτού του μεγάλου ζωγράφου – ενός από τους πιο ανήσυχους και αινιγματικούς ζωγράφους όλων των εποχών.

Γεννήθηκε το 1541 στο Ηράκλειο της ενετοκρατούμενης Κρήτης, όπου έλαβε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής και δέχτηκε τις επιδράσεις των Κρητών ζωγράφων καθώς και της βυζαντινής τέχνης. Το 1566 πηγαίνει στη Βενετία και μαθητεύει στο εργαστήριο του Τιτσιάνο όπου αφομοιώνει τη δυτική τάση στη ζωγραφική, αργότερα στη Ρώμη και τελικά στο Τολέδο της Ισπανίας το 1577. Εκεί πήρε και το όνομα «Ελ Γκρέκο».

Τα έργα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου περιέχουν κάτι το ασυνήθιστο, κάτι που δεν είναι εύκολο να ερμηνευτεί. Η αισθητική στην οποία στηρίζονται είναι ιδιόμορφη και οι προθέσεις του φαίνονται ανεξιχνίαστες αλλά και ο ίδιος ο δημιουργός τους περικλείει γύρω του ένα μυστήριο που αντιστέκεται στις εύκολες ερμηνείες. Οι πραγματείες του για τη φιλοσοφία, τη θεολογία, τη λειτουργική, την αγιολογία, τη λογοτεχνία και την ιστορία έχουν χαθεί. Ωστόσο, το ενδιαφέρον του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου για όλα αυτά φαίνεται τόσο από τον κατάλογο των έργων της βιβλιοθήκης του όσο και από τις συναναστροφές του με τους φιλοσοφικούς κύκλους στην Ισπανία. Από τα βιβλία του φαίνεται το ενδιαφέρον του για τους αρχαίους κλασικούς αλλά και για την Πλατωνική και Νεοπλατωνική φιλοσοφία. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την τέχνη του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, θα πρέπει να εμβαθύνουμε στις φιλοσοφικές και θρησκευτικές του αντιλήψεις, οι οποίες αντανακλώνται στα έργα του με βαθιά εσωτερικότητα και έντονο το συμβολικό στοιχείο. Είναι γνωστές οι εξαϋλωμένες, πέρα από το συνηθισμένο, μορφές του. Σε όλο το θρησκευτικό έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου μπορούμε να διακρίνουμε τον διαχωρισμό του υλικού απ’ τον ουράνιο κόσμο αλλά και την προσπάθειά του να ενώσει σταδιακά, μέσα απ’ το χρώμα και το φως, το γήινο με το υπερβατικό.

Στα έργα του η ατμόσφαιρα του θαύματος δημιουργείται μ’ έναν εκπληκτικό χειρισμό φωτός και χρώματος. Για παράδειγμα, στο διάσημο έργο του «Η Ταφή του Κόμη Οργάθ» οι εκφράσεις στα πρόσωπα των παρευρισκομένων είναι εκστατικές και τα σώματά τους φαίνονται να αιωρούνται ανάμεσα στον γήινο και τον ουράνιο κόσμο, όχι μόνο ως απλοί μάρτυρες αλλά και ως κοινωνοί. Ο άγγελος, ο οποίος ενώνει τη γη με τον ουρανό, βρίσκεται στον κεντρικό άξονα της σύνθεσης και ανεβαίνει, στριφογυρίζοντας προς τον ουρανό, για να μεταφέρει την ψυχή του κόμη, η οποία έχει τη μορφή παιδιού. Το ουράνιο πλήθος το οποίο υπάρχει δίπλα στον Χριστό, έχει μορφές έντονα επιμήκεις και το φως που υπάρχει γύρω τους γίνεται υπερβολικά λαμπερό, μέχρι που καταλήγει σε μια ακτίνα φωτός.

Αυτή η ιεράρχηση του χρώματος και του φωτός, αλλά και των μορφών, από το γήινο προς το ουράνιο, το οποίο υπάρχει και σ’ άλλους πίνακές του, όπως στην Ανάσταση, στη Σταύρωση, στον Ευαγγελισμό κ.α., η ύπαρξη του μεσολαβητή αγγέλου, η ψυχή που αποδεσμεύεται και επιστρέφει εκεί από όπου προήλθε, μας παραπέμπουν στην Πλατωνική και Νεοπλατωνική δομή σκέψης, στην ύπαρξη των δύο κόσμων, του αισθητού και του ιδεατού και την επιστροφή της ψυχής μετά τον θάνατο στον κόσμο των ιδεών. Τα υπερφυσικά μεγέθη του Χριστού, της Παναγίας και των αγγέλων σε σχέση με τα άλλα πρόσωπα που υπάρχουν στους πίνακές του, δείχνουν την ουράνια ιεραρχία, κάτι που υποστήριζε ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, βιβλία του οποίου βρέθηκαν στη βιβλιοθήκη του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου. Αυτή η ιεράρχηση φαίνεται καθαρά στο έργο του «Η Βάπτιση του Χριστού». Η στενόμακρη φόρμα που συναντάται σε πολλούς πίνακές του με θρησκευτικό περιεχόμενο είναι χαρακτηριστική. Μ’ αυτόν τον τρόπο υπερβαίνει τη φυσική πραγματικότητα και δημιουργεί μια ψευδαίσθηση μορφών που αιωρούνται.

Πολλές φορές βλέπουμε μια παραμόρφωση στο χρώμα και τη φόρμα, έντονη επιμήκυνση των μορφών, με κεφάλια πολύ μικρά σε σχέση με το σώμα, έτσι που στο τέλος οι μορφές να φαίνονται σαν να είναι σε μια διάχυτη κατάσταση. Όταν ενώνονται δε με το έντονο φως, μοιάζουν με φλόγες. Αυτή η έντονη απεικόνιση του φωτός, παραπέμπει στη πνευματική φώτιση, όπως ο ίδιος αναφέρει για τον πίνακά του «Άποψη και Χάρτης του Τολέδο». Η απογύμνωση της μορφής από την ύλη και η σύλληψη μέσω του νου μιας ανώτερης πραγματικότητας, καταργούν τον τόπο και τον χρόνο στους θρησκευτικούς του πίνακες και ο ίδιος έρχεται σε αντίθεση με την αριστοτελική άποψη ότι η μορφή και η ύλη είναι αναπόσπαστα ενωμένες.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό σύμβολο που παρατηρούμε, είναι το χέρι του Χριστού που ακουμπάει στο στήθος με τα δάχτυλα ανοιχτά, ενώ ο μέσος και ο παράμεσος είναι ενωμένοι. Αυτό φαίνεται σε αρκετούς πίνακες όπως: «Ο Διαμερισμός των Ιματίων», «Ο Άγιος Φραγκίσκος», κ.ά. Ο τελετουργικός χαρακτήρας των παραστάσεών του, η έννοια της ιεραρχίας, το μεταφυσικό φως, η εξαΰλωση των μορφών, η συμβολική χρήση των χρωμάτων, η ανύψωση προς το πνευματικό στοιχείο, συνθέτουν το συνολικό έργο του μεγάλου ζωγράφου, ο οποίος πέθανε το 1614.

Μετά τον θάνατό του κάποιοι τον χαρακτήρισαν τρελό και δυσνόητο. Ο «Ελ Γκρέκο», όμως, υπήρξε παράδειγμα πνευματικού ατόμου και μεγάλου καλλιτέχνη που κατόρθωσε να μεταφέρει τον πλούσιο εσωτερικό του κόσμο στους θαυμάσιους πίνακές του, μοναδικούς στο είδος τους.

Στο σημείο αυτό ολοκληρώνουμε την αναφορά μας στον Θεοτοκόπουλο και σας θυμίζουμε ότι η έκθεση με τα έργα του θα παραμείνει ανοικτή έως τις 30 Ιανουαρίου. Αξίζει να την επισκεφτείτε!