πιστοποίηση ελληνομάθειας.

Από την Μποφίλιου στο Fame

Ο δημοφιλής στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος μιλάει για το διάσημο μιούζικαλ που μετέφερε στην ελληνική σκηνή, τη συνεργασία του με τη Νατάσα Μποφίλιου, τους αδιέξοδους έρωτες και τις ατέλειωτες βόλτες του στην παράξενη Αθήνα

-Η έμπνευση σε συναντά ακατάσχετες ώρες ή βάζεις συγκεκριμένο ωράριο όταν γράφεις;

«Εξαρτάται από τί έχω να κάνω. Τώρα που δούλευα το Fame, δεν ήταν απαραίτητο να έχω έμπνευση, γιατί πατούσα σε ένα ήδη υπάρχον καλό κείμενο, οπότε το έκανα ουσιαστικά σε ώρες γραφείου, έλεγα "τώρα δουλεύω". Αλλά γενικότερα οι δικές μου ώρες γραφείου, όταν δηλαδή θέλω να φτιάξω κάτι, είναι ώρες που αφήνω κενές και περιφέρομαι στους δρόμους χωρίς πρόγραμμα. Γυρνάω σε παράξενους δρόμους ακούγοντας μουσική, ό,τι μουσική μπορείς να φανταστείς. Συνήθως διαλέγω πιο αστικά, λιγότερο ειδυλλιακά τοπία. Μπορεί να περπατήσω την Πέτρου Ράλλη ή την Πειραιώς κατά μήκος. Με λυτρώνει και με τροφοδοτεί αυτή η διαδικασία. Μου δίνει την πολυτέλεια να είμαι αφηρημένος, χαμένος. Να περπατώ σε μια ευθεία χωρίς να εστιάζω κάπου συγκεκριμένα. Οι φίλοι μου απορούν μαζί μου που διανύω τόσο μεγάλες αποστάσεις, τρώω πολύ δούλεμα. Έχω πάντα ένα μπλοκάκι και σημειώνω συνεχώς. Σκέψεις περισσότερο, δεν γράφω τόσο στίχους στο σημειωματάριο, αλλά και στο κινητό και σε μία χαρτοπετσέτα, παντού. Μόνο με σπρέι στον τοίχο δεν έχω γράψει ακόμη!».

-Το έντεχνο πέρασε και περνάει ακόμη μία σοβαρή «εντεχνίτιδα» σχετικά με δήθεν ψαγμένους, ασυνάρτητους στίχους. Εσύ έχεις θεωρηθεί από πολλούς η εξαίρεση…

«Τα δικά μου τραγούδια δεν τα ονομάζω έντεχνα. Γράφω τρα-γου-δια. Τραγουδένια, τραγουδάκια, να τραγουδιούνται, μπορείς να τα πεις με όσα υποκοριστικά θέλεις, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να γίνονται μέρος της καθημερινότητας όποιου ανθρώπου είναι σε επαφή με τη συγκίνησή του. Δεν με ενδιαφέρει να έχει κώδικες εντέχνου, δεν με ενδιαφέρει καν να έχει κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν. Με ενδιαφέρει να είναι μικροί μονόλογοι που ένας άνθρωπος θα τους πετύχει στο ραδιόφωνό του ή θα τους βρει στο You Tube και θα πει "πες τα ρε, ναι αυτό είναι!". Δεν θέλει φτιασίδια το τραγούδι. Σίγουρα έχουν γραφτεί εξαιρετικά ποιητικά τραγούδια, αλλά είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα από αυτό που κάνω εγώ».

-Τι τραγούδια σου αρέσει να ακούς;

«Μου αρέσουν πάρα πολύ τα συγκεκριμένα τραγούδια, δηλαδή τα τραγούδια που μπορεί να σου μιλήσουν για ένα φλιτζανάκι κι ακόμη κι αν δεν έχεις τέτοιο φλιτζανάκι, να μοιράζεσαι το ξένο φλιτζανάκι, συγκινούμαι πολύ με όποιον το κάνει αυτό. Γι' αυτό λάτρεψα τόσο τους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή για παράδειγμα. Η Μαριανίνα Κριεζή σου μίλαγε για έναν Παναγιώτη, εσύ μπορεί να μην ήξερες κανέναν Παναγιώτη, και για τη Σερενάτα τη γάτα της κι έλεγες "οκ, εγώ δεν έχω γάτα που τη λένε Σερενάτα, αλλά την απώλεια έτσι την έχω βιώσει". Αυτό θεωρώ εγώ τραγούδι».

-Πότε γράφεις καλύτερα, όταν είσαι χάλια, ή όταν είσαι καλά;

«Ποτέ δεν είμαι εντελώς καλά, οπότε όταν είμαι έτσι κι έτσι, προς χάλια! Είναι πολύ συγκεκριμένες στιγμές. Είναι μία μεταβατική φάση, γίνομαι άλλος άνθρωπος για κάποιο διάστημα. Βλέπω αλλιώς τον κόσμο, ζω λίγο έξω απ’ αυτόν, δεν ξέρω πότε ακριβώς έρχεται αυτό, αλλά έρχεται και με βρίσκει».

-Ποια είναι η ιστορία που κρύβεται πίσω από το «Εν λευκώ», το πιο επιτυχημένο τραγούδι που έχεις γράψει ως σήμερα και που κλείνει πάντα τις ζωντανές εμφανίσεις της Νατάσας Μποφίλιου;

«Είναι από τις πιο μαγικές στιγμές της συνεργασίας μας. Κατ' αρχήν είναι ένα τραγούδι που είχε μείνει για πολύ καιρό στο συρτάρι. Όλοι έλεγαν "ε, αυτό το τραγούδι δεν πρόκειται να πιάσει ποτέ". Όμως γι' αυτό ακριβώς δεν υπάρχουν συνταγές: έχει δέκα στροφές, δεν έχει ρεφρέν, λέει πράγματα που είναι παράξενα, μεταφυσικά και πολύ προσωπικά. Για μένα όλα αυτά που αναφέρονται είναι πολύ συγκεκριμένες αναφορές σε πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα, δηλαδή εμένα με εξέθετε απόλυτα αυτό το τραγούδι. Βρήκε το δρόμο του λοιπόν με τη μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη, ο οποίος ενώ το είχε στα χέρια του για πολύ καιρό, δεν καταπιανόταν μαζί του, του φαινόταν κι εκείνου παράξενο. Όταν όμως χρειάστηκε κι αυτός να βγάλει μια δική του κραυγή, πιάστηκε κι αυτός από το τραγούδι κι έτσι συναντηθήκαμε στο συναίσθημα και φυσικά μετά ήρθε και η Νατάσα που το απογείωσε με την ερμηνεία της κι έκανε την κραυγή κυριολεκτική, κι ενώ αρχικά μας τρόμαξε στην ηχογράφηση, τελικά δεν την κόψαμε. Δεν την είχαμε συζητήσει, της βγήκε εκείνη τη στιγμή στο στούντιο και την κρατήσαμε».

-Δεν φοβήθηκες να εκτεθείς τόσο πολύ μέσα από τους στίχους σου;

«Καθόλου! Ποτέ δεν το φοβάμαι αυτό, δεν γίνεται αλλιώς. Για μένα ήταν εγχείριση ανοιχτής καρδιάς αυτό το τραγούδι, έφυγε πολύ βάρος από πάνω μου, ήταν μια βόλτα στην Πέτρου Ράλλη, 3 η ώρα τη νύχτα, να φανταστείς ακόμη και αδέσποτα σκυλιά με είχαν πάρει από πίσω, αλλά δεν τα άκουγα γιατί φορούσα ακουστικά, το 2002, κάπου τότε πρέπει να γράφτηκε. Με πολλή στενοχώρια, ήταν μία περίοδος από εκείνες που νιώθεις ότι τίποτα δεν πηγαίνει καλά στη ζωή σου κι όλα σε διαψεύδουν με τον πιο κυνικό τρόπο. Μου ήρθε, λοιπόν, αυτή η ιδέα με στιχάκια-στιχάκια στη σειρά, χωρίς την προοπτική του τραγουδιού κι όταν λοιπόν το έβγαλα από μέσα μου, χωρίς καν να το καταγράψω το θυμόμουνα κι όταν γύρισα σπίτι κάθισα και το έγραψα. Την επόμενη μέρα ήμουν άλλος άνθρωπος. Πολύ πιο ήρεμος, πολύ πιο ήσυχος, έτσι λειτουργούν αυτά».

-Γράφεις πολύ συχνά για τη δυσκολία να έρθουμε κοντά. Γιατί είναι τόσο δύσκολες οι σχέσεις σήμερα;

«Επειδή εμείς οι ίδιοι έχουμε γίνει πάρα πολύ δύσκολοι και θέλουμε να προσδιορίσουμε τους εαυτούς μας μέσα από τις σχέσεις μας. Όταν το λύσουμε αυτό, οι σχέσεις θα είναι υπέροχες! Όμορφες, ήσυχες σχέσεις που μπορεί να μην σου δίνουν τον ουρανό με τ' άστρα, αλλά μία πολύ ωραία καθημερινότητα. ‘Όταν, όμως, αρχίζεις και ψάχνεις τον εαυτό σου μέσα στον άλλο άνθρωπο και βλέπεις τα κουσούρια σου μεγεθυμένα απέναντι σου, εκεί τελείωσε, το ‘χεις χάσει το παιχνίδι».

-Επίσης γράφεις συχνά και για απαγορευμένους έρωτες. Θεωρείς ότι ο έρωτας μπορεί να ανθίσει και σε κανονικές συνθήκες, ή πάντα θα έχουμε ανάγκη το δράμα και θα νιώθουμε καταραμένοι ποιητές;

«Εννοείται ότι μας αρέσει πολύ το δράμα, εξηγεί πολλά άλυτα θέματα που έχουμε με τον εαυτό μας. Διότι όταν ένας άνθρωπος ξυπνάει το πρωί και πάει σε μια δουλειά που δεν θέλει, πληρώνει έναν λογαριασμό που δεν θέλει, μετακινείται με ένα μέσο που δεν θέλει σε μια πόλη που δεν θέλει, ε είναι ωραίο να ξέρει ότι έχει και μια τραγωδία από πίσω του. Η οποία τραγωδία, βέβαια, δεν είναι από αυτές που σε οδηγούν στην καταστροφή, αλλά ανά πάσα στιγμή μπορείς να βγεις από αυτήν με δυο-τρία ποτήρια ουίσκι κι ένα ωραίο τραγούδι στο ραδιόφωνο. Μας αρέσει, μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί όλο αυτό το πράγμα. Και γινόμαστε και λίγο κινηματογραφικοί ήρωες, μυθιστορηματικοί, μας αρέσει το παραμύθι, το τραβάει ο οργανισμός μας. Και, βέβαια, γεννηθήκαμε για το δράμα, αυτό είναι σίγουρο».