Επιστροφή

Στοχασμοί ενός λογοτέχνη

Επίπεδο: Γ1 Δεξιότητα: Κατανόηση Προφορικού Λόγου
Πηγή: Άννα Κοκκινίδου
Επικοινωνιακή γλωσσική δραστηριότητα:

Κατανόηση σύνθετου προφορικού λόγου από φυσικό ομιλητή, αναγνώριση σύνθετων γλωσσικών δομών, κατανόηση συνεκφορών και λεπτών σημασιολογικών αποχρώσεων.

Τι πρέπει να ξέρει και τι μπορεί να κάνει ο εξεταζόμενος:

Πρέπει να γνωρίζει στοιχεία από την ιδιόλεκτο της λογοτεχνίας, τις σύνθετες δομές της γλώσσας, να διαθέτει δυνατότητα πολύς καλής κατανόησης και ανακατασκευής του προφορικού λόγου που άκουσε με τη λήψη σημειώσεων.

Να μπορεί να αποκαθιστά το νόημα και τη συνοχή των μερών που λείπουν στην άσκηση της ΚΠΛ.
Τύπος εξεταστικού ερωτήματος: Σημειώσεις: 10 σημειώσεις + 1 παράδειγμα (10 μονάδες). Κείμενο: (μονόλογος) τυπικό ενημερωτικό, εξιστόρηση γεγονότων, απόσπασμα από λογοτεχνικό έργο, μέρος διάλεξης για ένα κοινωνικό ή άλλο θέμα (850-900 λέξεις).
Λέξεις κλειδιά: Λογοτεχνία, συγγραφέας, τρίτη ηλικία, ηρεμία, αφήγηση, ιδεολογία, ρεαλισμός, γραφή, έμπνευση, μοναξιά
Κατηγοριοποίηση:
Πεδίο:
Προσωπικό Επαγγελματικό
Δημόσιο Εκπαιδευτικό
Θέμα:
1. Γλώσσα
2. Εκπαίδευση
3. Ελεύθερος χρόνος, Διασκέδαση
4. Επαγγελματική ζωή
5. Καθημερινή ζωή
6. Καιρός
7. Κοινωνικοπολιτική δομή
8. Προσωπικά στοιχεία
9. Σπίτι, κατοικία, περιβάλλον
10. Σχέσεις με άλλους ανθρώπους
11. Ταξίδια
12. Τόποι
13. Φαγητό και ποτό
14. Ψώνια
15. Υγεία και σωματική φροντίδα
16. Υπηρεσίες
Είδος κειμένου:
Άρθρο Λαογραφικό
Αφήγηση Λογοτεχνικό
Βιογραφικό Ομιλία
Διαφήμιση Περιγραφικό
Δοκίμιο Συνέντευξη
Επιστολή Συνταγή
Θεατρικό Συζήτηση
Ιστορικό Άλλο
Επίπεδο ύφους:
Φιλικό Τυπικό
Ενδιάμεσο  

Κείμενο

Στοχασμοί ενός λογοτέχνη.

Έχω φτάσει στο σημείο πια να σκέφτομαι πως ό,τι καλό και τίμιο έχω σκεφτεί δεν θα το καταφέρω πια. Δεν είμαι καθόλου απογοητευμένος, έτσι όπως κοιτώ το παράθυρο προς το δρόμο. Κι ας είμαι μόνος, αγαπώ τη μοναξιά μου. Μου τηλεφώνησαν για μια ακόμα συνεργασία, να τους γράψω κάτι ακόμα, αλλά δεν θέλω πια, γέρος άνθρωπος εγώ. Αφήνω ζωτικό χώρο για τους νέους. Εξάλλου ό,τι είχα να πω, φίλοι μου, το είπα. Η εξιστόρηση γεγονότων μου ταιριάζει, όχι πια η δράση. Και πάντα πίστευα πως η δράση δεν προϋποθέτει απλά σκέψη αλλά την άμεση ανάληψη της ευθύνης. Το γερασμένο μου σώμα και η γενική μου κατάσταση δεν μου επιτρέπουν την ευθύνη, γιατί δεν έχω ικανότητα λογοδοσίας, δεν μπορώ να αναλάβω κάτι που αδυνατώ να υποστηρίξω.

Παλιά, τα κείμενά μου είχαν μια ιδεολογική φόρτιση και πολύ παραπάνω, ένα συναισθηματικό φορτίο, ενώ τώρα δεν εμπνέομαι να φορτίζω και να φορτίζομαι. Επιθυμώ να αναλογιστώ, να απολαύσω τις μικρές χαρές που μου απομένουν, να βοηθήσω τους νεότερους όσο μπορώ, αποστασιοποιημένα πια.

Πάντα με ρωτούσαν σχετικά με την πηγή της έμπνευσής μου. Πηγή έμπνευσής μου ήταν ο ρεαλισμός, θα απαντήσω, και η μουσική. Ο ρεαλισμός ως παρατήρηση του κοινωνικού περιβάλλοντος, των στάσεων και των αντιδράσεων των ανθρώπων, των υπερβολών, των μεταβολών, των πεποιθήσεών τους. Τι είναι ο συγγραφέας αν όχι ο παρατηρητής; Αν όχι ο διαβασμένος παρατηρητής της ανθρωπότητας; Η συγκίνησή μου ανέκαθεν τροφοδοτούνταν από την παρατήρηση κοινωνικών καταστάσεων όπου ένιωθα να συνυφαίνεται, στο συγκεκριμένο συμβάν, κάτι από την κοινή ανθρώπινη μοίρα.