Παιδική εργασία
| Επίπεδο: Γ2 | Δεξιότητα: Χρήση Γλώσσας | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Πηγή: | Πηγή: Βασίλης Μουλόπουλος, εφημερίδα Το Βήμα, 18/10/1998 (Διασκευή) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Επικοινωνιακή γλωσσική δραστηριότητα: | Χρήση Γλώσσας |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Τι πρέπει να ξέρει και τι μπορεί να κάνει ο εξεταζόμενος: | Ο εξεταζόμενος δεν έχει καμιά δυσκολία κατανόησης οποιουδήποτε είδους προφορικού ή γραπτού λόγου, κατέχοντας ένα ευρύ λεξιλογικό ρεπερτόριο και έχοντας το γραμματικό έλεγχο πολύπλοκων δομών, μπορεί να παρακολουθήσει άνετα και κατάλληλα συνομιλίες σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Πιο συγκεκριμένα θα πρέπει να μπορεί να κατανοεί οποιοδήποτε φυσικό ομιλητή, οποιαδήποτε συνομιλία μεταξύ φυσικών ομιλητών, η οποία μπορεί να αφορά αφηρημένα, σύνθετα και ίσως εξειδικευμένα θέματα πέρα από τα προσωπικά ή επαγγελματικά του ενδιαφέροντα. Επιπλέον, θα πρέπει να είναι σε θέση να διακρίνει λεπτές διαφορές ύφους, υπονοούμενα και αναφορές σε κοινωνικοπολιτισμικά στοιχεία, καθώς και να βγάλει συμπεράσματα για διαθέσεις και προθέσεις των (συν)ομιλητών εντοπίζοντας τις σχετικές ενδείξεις του κειμένου που ακούει. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Τύπος εξεταστικού ερωτήματος: | 4. Συνώνυμα-ορισμοί | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Κείμενο
Παιδική εργασία
Η είδηση δεν συγκίνησε κανέναν. Οι εφημερίδες, τα κόμματα και οι κάθε είδους προοδευτικοί είναι απασχολημένοι με πολιτικές αναλύσεις και έτσι δεν βρήκαν την ευκαιρία ούτε να αναλύσουν ούτε να καταγγείλουν το γεγονός. Κανένας δεν φώναξε για σκάνδαλο, γιατί φαίνεται ότι όλοι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν έχουν τίποτε να πουν για την παγκοσμιοποίηση της εκμετάλλευσης των παιδιών. Στην εποχή μας σκάνδαλο είναι ότι πέφτει το χρηματιστήριο και όχι ότι κάθε λεπτό πεθαίνουν 25 παιδιά από ασιτία. Απασχολεί ελάχιστους ότι 250 εκατομμύρια αγοράκια και κοριτσάκια σε όλον τον κόσμο ηλικίας 5 – 14 χρόνων δουλεύουν 14 – 16 ώρες την ημέρα δένοντας κόμπους σε χαλιά, στρίβοντας φύλλα καπνού, κόβοντας σπίρτα, ότι παιδάκια παραμορφώνουν τα χέρια τους ράβοντας μπάλες, κόβοντας διαμάντια, παραμορφώνουν τα πόδια τους δουλεύοντας σε εργοστάσια (…), ότι παιδάκια ξεφορτώνουν τούβλα στο Νεπάλ για 70 σεντς σε κάθε 100 διαδρομές μεταξύ του φορτηγού και του γιαπιού.
Ο ιδιοκτήτης της συγκεκριμένης πολυεθνικής δεν είναι ούτε χειρότερος ούτε καλύτερος από τους υπόλοιπους άρχοντες των πολυεθνικών. Ακολουθεί τους νόμους της ελεύθερης αγοράς, όπως κάνουν όλοι, μεταφέροντας την παραγωγή του εκεί όπου το κόστος εργασίας είναι χαμηλότερο – εκεί όπου τα δικαιώματα εργασίας είναι ελάχιστα ως και ανύπαρκτα. Και αν σε αυτές τις χώρες δουλεύουν μωρά, δε φταίει μόνο η πολιτισμένη Δύση. Φταίνε και οι νόμοι των υπανάπτυκτων κρατών, φταίνε και οι γονείς τους που βάζουν τα παιδιά τους να δουλεύουν.
Τελικά πόσο όμορφος είναι ο κόσμος της ελεύθερης αγοράς, ο κόσμος της παγκοσμιοποίησης; Υπάρχουν στον πλανήτη ένα δισεκατομμύριο φτωχά παιδιά και οι στατιστικές της Unicef λένε ότι ένα στα δύο εργάζεται στην κυριολεξία για ένα πιάτο φαί στις βιομηχανίες που παράγουν προϊόντα made in … που πωλούνται στις αγορές της Δύσης. Οι στατιστικές, επίσης, λένε ότι το ένα στα δύο παιδιά των φτωχών του πλανήτη δεν είναι παραγωγικό. Οι αγορές δεν το χρειάζονται. Και όποιος δεν παράγει, ως γνωστόν, δε χρειάζεται. Γι’ αυτό καλύτερα να πεθαίνουν προτού μεγαλώσουν και γίνουν επικίνδυνα.
Για όσους σηκώνουν αδιάφοροι τους ώμους νομίζοντας ότι αυτά συμβαίνουν μακριά τους, έχω δυσάρεστα νέα. Σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας των ΗΠΑ, πέντε εκατομμύρια παιδιά – κυρίως μεταναστών από τη Λατινική Αμερική – εργάζονται οικοδομώντας το αμερικανικό θαύμα. Στη Βρετανία τέσσερα στα δέκα παιδιά εργάζονται με μηδαμινά μεροκάματα.
Τα παιδιά του κόσμου ουρλιάζουν στέλνοντας μηνύματα αγωνίας, αλλά αυτά δεν φθάνουν στα αυτιά των προοδευτικών. Οι τελευταίοι έχουν άλλα σοβαρότερα προβλήματα να επιλύσουν από εκείνα της φτώχειας, της εκμετάλλευσης, της ανισότητας, της περιθωριοποίησης, της αδικίας. Αγωνιούν να πείσουν ότι είναι αρκετά ρεαλιστές για να επιβάλουν την ανταγωνιστικότητα, την κινητικότητα των εργαζομένων, την ανεργία. Δεν είναι δύσκολο για αυτούς να θυσιάσουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά στο βωμό της παγκοσμιοποίησης.
