πιστοποίηση ελληνομάθειας.

Συγκατοίκηση

Δημοσιογράφος: Αγαπητοί ακροατές καλησπέρα. Έμπνευση της σημερινής εκπομπής στάθηκε το αίτημα φίλης που αναζητούσε σύμμαχο στον πόλεμο ενάντια στα πάγια μηνιαία βάρη. Πρόσφατα, σε γνωστή πλατεία των Αθηνών, συναντήθηκε με μερικές εκατοντάδες ανθρώπων που η οικονομική κρίση τους έχει ‘στριμώξει’ άσχημα. Ιδιώτες ή ελεύθεροι επαγγελματίες ήταν όλοι, προβληματισμένοι άνθρωποι που σκέφτονται σοβαρά τη συγκατοίκηση ή την επαγγελματική συστέγαση. Δεν υπήρχε θέμα ηλικίας, φύλου ή απασχόλησης. Νέοι αλλά και μεσήλικες, φοιτητές αλλά και εργαζόμενοι, άνδρες αλλά κυρίως γυναίκες δήλωσαν το παρών. Ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό στην ιδέα της μη κυβερνητικής οργάνωσης των Atenistas που στόχο έχει να ξαναδώσει ζωή στο κέντρο της Αθήνας με αστικού τύπου επεμβάσεις. Οι ενδιαφερόμενοι έπρεπε να αφήσουν ένα χαρτάκι στον ειδικά διαμορφωμένο πίνακα ανακοινώσεων, δηλώνοντας τα τετραγωνικά, το ύψος ενοικίου και την περιοχή στην οποία μένουν ή που ενδιαφέρονται να νοικιάσουν. Σήμερα η εκπομπή φιλοξενεί έξι νέους τέτοιους ανθρώπους, την Αιμιλία, τη Ναταλία, τη Μαρία, τον Κώστα, την Άννα, και τη Σοφία. Καλησπέρα σας.

Απαντούν όλοι μαζί: Καλησπέρα.

Δημοσιογράφος: Σοφία, τι σε ώθησε να σκεφτείς σοβαρά τη συγκατοίκηση;

Σοφία: Κοιτάξτε, από τη μία δεν ενθουσιάζομαι με την ιδέα να μοιράζομαι τον καναπέ μου, από την άλλη όμως χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω τον λογαριασμό της ΔΕΗ να κόβεται στα δύο. Είμαι δημόσιος υπάλληλος και το τελευταίο διάστημα ο μισθός μου έχει υποστεί σοβαρότατες περικοπές.

Δημοσιογράφος: Πιστεύεις πως δεν υπάρχουν κίνδυνοι στο εγχείρημα αυτό;

Σοφία: Σαφώς και υπάρχει ρίσκο όταν δεν γνωρίζεις τον άλλο. Νομίζω όμως ότι είναι προτιμότερη αυτή η εκδοχή από τη συμβίωση με κολλητούς. Κάποια στιγμή χάνεται το όριο και ‘παραγνωρίζεσαι’.

Δημοσιογράφος: Βρήκες συγκάτοικο;

Σοφία: Όχι ακόμα. Αν δεν βρω σύντομα φοβάμαι ότι θα αναγκαστώ να επιστρέψω στη γενέτειρά μου, την Πελοπόννησο, και δεν το θέλω. Όταν έχεις συνηθίσει τόσα χρόνια μόνη σου, είναι πολύ δύσκολο να μείνεις ξανά με τους γονείς σου.

Δημοσιογράφος: Άννα, θα μοιραστείς μαζί μας την εμπειρία σου;

Άννα: Είχα εστιατόριο στη Μυτιλήνη επτά χρόνια. Αρχικά η κίνηση ήταν ικανοποιητική, κατέληξε όμως μια σεζόν το μαγαζί να είναι πλήρες μόνο 10 μέρες. Κράτησα τον εξοπλισμό γιατί τον θεωρώ κεφάλαιο και ψάχνω για κάποιον που αφιλοκερδώς θα μου προσφέρει στέγη.

Δημοσιογράφος: Επομένως τα κίνητρά σου είναι οικονομικά.

Άννα: Όχι μόνο. Δουλεύω καλύτερα στο πλαίσιο της ομάδας και επιπλέον μου αρέσει να μοιράζομαι την ευθύνη, ειδικά τώρα με την οικονομική ανασφάλεια που επικρατεί. Με τη ρευστότητα που υπάρχει στην αγορά δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η επόμενη μέρα. Αν βρεθεί κάποιος που έχει ένα χώρο, θα βάλω εγώ την τεχνογνωσία. Οραματίζομαι ένα εστιατόριο που θα εξυπηρετεί βασικά εργαζόμενους στο κέντρο της Αθήνας και στο οποίο θα μπορεί κανείς να κάνει παραγγελία και μέσω διαδικτύου.

Δημοσιογράφος: Μαρία, βρήκες συγκάτοικο;

Μαρία: Νομίζω ναι. Είχα μόλις αφήσει το χαρτάκι μου και πήγαινα προς την έξοδο, όταν είδα την Κορίνα. Την γνώριζα εξ όψεως μόνο, από το χώρο στον οποίο κινούμαι. Έχω σπουδάσει υποκριτική και σκηνογραφία. Μου ήταν ανέκαθεν συμπαθής και ομολογώ πως υπήρξε αμοιβαίος ενθουσιασμός όταν διαπιστώσαμε την ύπαρξη κοινών ενδιαφερόντων. Υποσχέθηκε πως θα έρθει πολύ σύντομα να δει το σπίτι μου στο Παγκράτι.

Δημοσιογράφος: Τα κίνητρά σου είναι κατ’ εξοχήν οικονομικά;

Μαρία: Η αλήθεια είναι πως μόνη μου δεν μπορώ να συντηρήσω το σπίτι, αλλά και να μπορούσα πάλι θα έψαχνα για συγκάτοικο. Το βρίσκω πολύ … καταθλιπτικό να μένεις μόνη σου, ειδικά όταν έχεις ένα σπίτι 110 τετραγωνικών. Μου αρέσει να υπάρχει κάποιος στο διπλανό δωμάτιο, να με νοιάζεται, να με ρωτάει όταν γυρίζω σπίτι πώς πήγε η μέρα μου. Βλέπετε, υπάρχει πολλή μοναξιά εκεί έξω …

Δημοσιογράφος: Αιμιλία, εσύ για ποιους λόγους σκέφτεσαι να συγκατοικήσεις;

Αιμιλία: Τα πενιχρά οικονομικά μου είναι μόνο η αφορμή. Το τελευταίο διάστημα διαπιστώνω πως έχω ανάγκη να μοιράζομαι πράγματα με άλλους, να επικοινωνώ. Με γοητεύει η ιδέα της συγκατοίκησης με άτομα που διαφέρουν στο χαρακτήρα από εμένα.

Δημοσιογράφος: Πέρα από τα θετικά, πιστεύεις πως υπάρχει, ίσως, και κάτι αρνητικό στην αναζήτηση συγκάτοικου;

Αιμιλία: Όχι. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι κατάντια ένας μεγάλος άνθρωπος να ψάχνει να συγκατοικήσει με κάποιον άλλον, εγώ όμως δεν το εκλαμβάνω ως μιζέρια. Στη Βρετανία ένας διευθυντής τράπεζας μπορεί να νοικιάζει δωμάτιο σε σπίτι. Εκεί βέβαια παίζει ρόλο και η διαφορά της κουλτούρας. Από πολύ νωρίς ‘απογαλακτίζονται’ και ανεξαρτητοποιούνται οι άνθρωποι.

Δημοσιογράφος: Ναταλία, είσαι η μικρότερη της παρέας. Τι άποψη έχεις για το συγκεκριμένο ζήτημα;

Ναταλία: Η συγκάτοικός μου κι εγώ πέρυσι περάσαμε ένα δύσκολο χειμώνα, γι’ αυτό πήραμε την απόφαση να ‘εμπλουτίσουμε’ την παρέα. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα 140 τετραγωνικά του σπιτιού αντέχουν και τρίτη ή και τέταρτη παρουσία.

Δημοσιογράφος: Τόσο μεγάλο σπίτι;

Ναταλία: Οι συνθήκες δεν ήταν τόσο αντίξοες όταν πρωτονοικιάσαμε το σπίτι, το οποίο από μόνο του έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απόφασή μας. Είναι μονοκατοικία, με κήπο, με λίγα λόγια ένας χώρος που δεν μπορούμε να ζεστάνουμε με τίποτα! Στραφήκαμε αρχικά στον κύκλο μας, αλλά κανείς δεν φάνηκε να γοητεύεται από την ιδέα της συγκατοίκησης. Είμαστε βέβαια κι επιφυλακτικές γιατί δεν ξέρουμε αν θα βρούμε κάποιο άτομο που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μας για καθαριότητα. Ήδη δουλεύω σε μπαρ τα βράδια, είμαι και φοιτήτρια και μου στέλνουν και οι γονείς μου λεφτά. Τι άλλο να πω; Αντιμετωπίζω σοβαρές οικονομικές δυσκολίες και δεν θέλω να επιβαρύνω παραπάνω τους γονείς μου.

Δημοσιογράφος: Κώστα, θα συγκατοικούσες με γυναίκα;

Κώστας: Με ενδιαφέρει η επαγγελματική συγκατοίκηση. Είμαι λογιστής και θα ήθελα να συστεγαστώ με επαγγελματίες άλλων ειδικοτήτων, όπως δικηγόροι. Εξασφαλίζεις έτσι καλύτερη δικτύωση, διευρύνεις την πελατεία σου, μειώνεις δραστικά τα έξοδά σου, και μπορείς να προσφέρεις τις υπηρεσίες σου σε ανταγωνιστικότερη τιμή.

Δημοσιογράφος: Μιλάμε λοιπόν για τη συγκατοίκηση, είτε πρόκειται για συστέγαση επαγγελματιών που κυνηγούν τον επιούσιο είτε για απλή συγκατοίκηση και μοίρασμα των οικονομικών βαρών. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να ξέρουμε ότι μία τέτοια κίνηση ενέχει και κινδύνους. Έχω όμως την πεποίθηση πως οι σημερινές αδυσώπητες οικονομικές συνθήκες έχουν ωριμάσει την ιδέα αυτή στον κόσμο που παλιότερα ήταν πιο επιφυλακτικός. Είναι καλό μερικές φορές να βλέπουμε τα πράγματα και από τη θετική πλευρά τους. Η συγκατοίκηση δεν είναι απαραίτητα ένδειξη μιζέριας και ανέχειας. Πέρα από τα όποια οικονομικά οφέλη εμπεριέχει το εγχείρημα, η ιδέα είναι άρρηκτα δεμένη και με τη φροντίδα για το συνάνθρωπο, την ανάγκη για επικοινωνία και ‘δέσιμο. Με αυτή την ωραία σκέψη, σας καληνυχτίζω.