πιστοποίηση ελληνομάθειας.

Συνέντευξη με ηθοποιό

Ο στυλοβάτης του θεάτρου Επί Κολωνώ είναι η ζωντανή απόδειξη ότι τα βραβεία δεν δίνονται ποτέ στην τύχη.

Πρώτος μπαίνει περπατώντας περήφανα ο Λάμπης. Το μικρό σκυλάκι επιμένει να κάθεται στα πόδια του «κυρίου» του Δημήτρη Λάλου αλλά δεν αναστατώνει την αυλή του θεάτρου Επί Κολωνώ ούτε διακόπτει την κουβέντα «των μεγάλων». Δεν είναι ανασφαλές και κακομαθημένο. Λένε ότι τα σκυλιά παίρνουν το χαρακτήρα των αφεντικών τους. «Η μέρα που έγινα καλύτερος ηθοποιός ήταν όταν παραδέχτηκα ότι δεν είμαι καλός ηθοποιός», θα πει με φυσικότητα ο 12ος και τελευταίος για την ώρα νικητής του βραβείου Χορν, για το ρόλο του Χοσεφίνο στο Λα Τσούνγκα του Μάριο Βάργκας Λιόσα. Είναι και αυτή μια άποψη. Γιατί στο βαθμό που μπορεί να είναι αντικειμενική μια αλήθεια, αυτή λέει ότι ο Δημήτρης Λάλος είναι καλός ηθοποιός. «Ένα βραβείο είναι σαν να σου λένε "συνέχισε, καλά πας". Πιστεύω ότι ένας ηθοποιός δεν πρέπει να περιμένει μια επιβράβευση για να διαπιστώσει κάτι τέτοιο. Πρέπει να το καταλαβαίνει από μόνος του. Αυτή είναι η φύση του ηθοποιού. Αν δεν μπορεί να ορίσει τον εαυτό του στο χώρο, θα σκοντάφτει πάνω στα αντικείμενα».

Με δυο οικογένειες

Πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή του έχουν παίξει δύο οικογένειες. Η μία είναι αυτή της ομάδας ΝΑΜΑ, του θεάτρου Επί Κολωνώ. Η πρώτη παράσταση που είδε, εξάλλου, ήταν μια δική τους δουλειά, το Suburbia, που ανέβηκε στο Φούρνο το 1999. Μέχρι τότε ήταν άλλος ένας 19χρονος που δεν ήξερε τι θέλει να κάνει στη ζωή του και σπούδαζε ηλεκτρονικός υπολογιστών, αποπροσανατολισμένος, «ο χειρότερος της τάξης». Θεωρεί λοιπόν το θέατρο αλλά και την τέχνη γενικότερα ως «το μεγεθυντικό φακό ο οποίος σου δείχνει πράγματα που περνούν καθημερινά μπροστά σου. Είναι ένας σπόρος που βάζεις στο χώμα. Μπορεί να μη φυτρώσει ποτέ. Αλλά μπορεί να κάνει λίγο καλύτερο άνθρωπο ένα 19χρονο που θα δει μια παράσταση. Και ποιος ξέρει; Σε 30 χρόνια μπορεί να γίνει πρωθυπουργός…»

Μέχρι να γίνουν οι πολιτικοί καλύτεροι άνθρωποι υπάρχουν οι δημιουργικοί που ωθούν τους άλλους να βρουν τον εαυτό τους. «Συχνά το ακούω από συναδέλφους μου ότι θέλουν να μπουν στην παράσταση και να παίξουν και αυτοί». Η αναζήτηση της αλήθειας στο ψυχολογικό θέατρο του Επί Κολωνώ δίνει μεγάλη ευχαρίστηση λοιπόν τους επισκέπτες του και βοηθά τους ίδιους τους ηθοποιούς να γίνουν καλύτεροι. «Μέσα από το θέατρο έχω έρθει σε επαφή με τον εσωτερικό μου κόσμο», ομολογεί. «Στους άνδρες απαγορεύονται τα συναισθήματα εκτός από το θυμό. Αυτό είναι το μόνο αποδεκτό συναίσθημα. Αν θυμώνεις, είσαι ωραίος. Το θέατρο απενοχοποίησε μέσα μου αυτά τα ταμπού σε σχέση με τα συναισθήματα. Να μπορώ να αγαπήσω, να θαυμάσω, να συναισθανθώ χωρίς να πιστεύω ότι είναι αδυναμία. Θα ήμουν πιο σκληρός άνθρωπος χωρίς το θέατρο».

Η δεύτερη οικογένεια του Δημήτρη Λάλου είναι η βιολογική. «Εισέπραξα πολλή αγάπη και οι γονείς μου με στήριξαν πολύ», λέει. Κατάγεται από τη Λάρισα, γεννήθηκε στο Βόλο, πήγε στο Βέλγιο, επέστρεψε στη Λάρισα, στα 8 του μετανάστευσε στη Γερμανία. Στα 18 του γύρισε στην Ελλάδα. «Γύρισα για τον ήλιο. Γύρισα όμως και για τη γλώσσα. Το να μοιράζεσαι τη σκέψη σου στη γλώσσα σου είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα».