πιστοποίηση ελληνομάθειας.

Κατερίνα Ακριβοπούλου: «Η ζωή είναι στα χέρια σας! Γυναίκες κάντε το τεστ Παπανικολάου». Αυτή την προτροπή διάβασε αναπάντεχα πριν μερικά χρόνια μια πολυταξιδεμένη ελληνίδα στην μάντρα ενός χωριατόσπιτου. Περπατούσε σε έναν απομονωμένο οικισμό της επαρχίας Οαχάκα στο Μεξικό. Πως βρέθηκε όμως το όνομα ενός Έλληνα γιατρού μισό αιώνα μετά τον θάνατό του στην άλλη άκρη του κόσμου; Σε υπανάπτυκτες περιοχές του πλανήτη ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας παραμένει η συχνότερη αιτία θανάτου γυναικών από καρκίνο. Στις αναπτυγμένες χώρες βέβαια, η ευρύτατη χρήση του τεστ Παπανικολάου, γνωστότερου ως Τεστ Παπ, έχει οδηγήσει σε μείωση έως και 70% των θανάτων αυτών. Η μεγάλη πλειονότητα των γυναικών που πεθαίνουν από καρκίνο του τραχήλου της μήτρα σήμερα, δυστυχώς, δεν υποβλήθηκαν ποτέ σε Τεστ Παπ. Γι’ αυτό και η επιτακτική προτροπή προς τις Μεξικανές αγρότισσες.
Χαίρεται κυρίες και κύριοι, ακούτε Skai 100,3 και στο πλαίσιο της μεγάλης παραγωγής της τηλεοπτικής του Skai, «Μεγάλοι Έλληνες», το ραδιόφωνο του Skai παρουσιάζει σήμερα τον Γεώργιο Παπανικολάου. Στον ήχο είναι ο Θανάσης Αθανασόπουλος και στο μικρόφωνο η Κατερίνα Ακριβοπούλου.
Εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια γυναικών, λοιπόν, επιβίωσαν τα τελευταία 50 χρόνια χάρη στο Τεστ Παπ. Οι γυναίκες αυτές αλλά και όσοι τις αγάπησαν και τις αγαπούν, οφείλουν απέραντη ευγνωμοσύνη στον άνθρωπο που ανακάλυψε και ανέπτυξε αυτό το πρωτοποριακό τεστ. Τον Έλληνα γιατρό, Γεώργιο Παπανικολάου. Ο Γεώργιος Παπανικολάου έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους σημαντικότερους ερευνητές της ιατρικής επιστήμης του 20ου αιώνα. Η φήμη του οφείλεται εν πολύς στην ανακάλυψη της σημασίας της εξέτασης του κολπικού επιχρίσματος για τη διάγνωση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας. Η επιστημονική του προσφορά όμως υπήρξε πολύπλευρη και θεμελιώδης. Δικαίως θεωρείται ως ο πατέρας ενός ολόκληρου κλάδου της ιατρικής, του κλάδου της αποφολιδωτικής κυτταρολογίας. Ποιος ήταν όμως ο Γεώργιος Παπανικολάου; Ποια ήταν η διαδρομή του βίου του; Ποια ήταν η προσωπικότητά του; Ποια τα ενδιαφέροντά του; Ποια τα ιδιαίτερα χαρίσματά του; Τι τον ξεχώρισε και τον οδήγησε να μεγαλουργήσει; Ο Γεώργιος Παπανικολάου γεννήθηκε στις 13 Μαΐου του 1883 στην Κύμη Ευβοίας. Ήταν το τρίτο παιδί του Νικολάου Παπανικολάου και της Μαρίας Κριτσούτα. Και οι δύο γονείς ήταν ιδιαίτεροι άνθρωποι. Ο πατέρας του, γιατρός που είχε σπουδάσει και φιλοσοφία, διατέλεσε βουλευτής και δήμαρχος Κύμης, ενώ υπήρξε και φίλος του Χαρίλαου Τρικούπη. Στήριξε γενναιόδωρα τον γιο του στις ανορθόδοξες επιλογές της νιότης του. Η μητέρα του χαρακτηριζόταν από μια έμφυτη καλοσύνη και ασυνήθιστη για την εποχή πνευματική καλλιέργεια, ενώ τη διέκρινε και μια ανθρώπινη ζεστασιά που την έκανε αξιαγάπητη στην Κύμη. Η παιδική ηλικία του Παπανικολάου υπήρξε ευτυχισμένη. Το οικογενειακό περιβάλλον ήταν ειρηνικό, οι σχέσεις με τους γονείς και τα αδέρφια θερμές, χωρίς να είναι ασφυκτικές. Σε μεγάλη ηλικία γράφει: «Είναι διαρκής η ανάμνησις της παιδικής και νεανικής μου ζωής μέσα στο ζεστό πατρικό μας σπίτι». Στο πλαίσιο αυτό φάνηκαν από νωρίς τα ιδιαίτερα πνευματικά του χαρίσματα. Οι γονείς του, διαπιστώνοντας τα εξαιρετικά του προσόντα, τον έστειλαν σε ηλικία 11 ετών στην Αθήνα για να φοιτήσει στο γυμνάσιο και στη συνέχεια στο πανεπιστήμιο. Το 1898, σε ηλικία 15 ετών, εισέρχεται στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στα χρόνια των σπουδών διαμορφώθηκε προοδευτικά η ιδιαίτερη προσωπικότητά του. Δεν περιορίστηκε στην ιατρική. Είχε βαθύ ενδιαφέρον για την ευρύτερη επιστήμη, τη φιλοσοφία, τις τέχνες, την πολιτική, την ευρωπαϊκή διανόηση γενικότερα, αλλά και την ελληνική γλώσσα ειδικότερα, υπήρξε μάλιστα ένθερμος δημοτικιστής. Διέθετε δε και μιαν αγάπη για τη φύση, που μαρτυρούσε καρδιά γνήσιου τέκνου του Ρομαντισμού. Το μεγάλο του πάθος όμως σε αυτή τη νεανική ηλικία, που τον ακολούθησε και σε όλη τη ζωή του, ήταν η μουσική. Μελέτησε βιολί για 8 χρόνια, και καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου του άκουγε με πάθος κλασική μουσική, ιδιαίτερα δε μουσική δωματίου, κάτι που φανερώνει βαθύτερη γνώση και κατανόηση του κόσμου της μουσικής. Την περίοδο αυτή γράφει στον πατέρα του: «Το βιολί μου άνοιξε έναν κόσμο που ούτε τον φανταζόμουν πρωτύτερα. Αυτό μου διόρθωσε την ψυχή μου, μου έδωσε τη δύναμη να υποφέρω την απελπιστική απομόνωση και μου ανασήκωσε κάποια ιδανικά». Το 1904 ο Γεώργιος Παπανικολάου σε ηλικία μόλις 21 ετών, έλαβε το πτυχίο ιατρικής με άριστα. Στη συνέχεια εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις υπηρετώντας ως ανθυπίατρος για 2 χρόνια. Την περίοδο αυτή τον βασάνιζαν έντονες υπαρξιακές ανησυχίες. Προσπαθούσε συνειδητά να βρει τον δρόμο του. Διαισθανόταν ότι η πιο προφανής λύση, να επιστρέψει στην Κύμη και να εξασκήσει το ιατρικό επάγγελμα ή να γίνει στρατιωτικός ιατρός, θα ήταν γι’ αυτόν μια προσωπική ήττα. Γράφει: «Επάγγελμα να εξασκήσω μου είναι αδύνατον, προτιμάω να σκοτωθώ… δεν μπορώ παρά να επιδοθώ στη φιλοσοφία», και αλλού: «Δε θέλω να γίνω στρατιωτικός ιατρός. Όχι! Θέλω να μείνω ελεύθερος». Βαθύτερή του ανάγκη ήταν να εντρυφήσει ουσιαστικότερα στη φιλοσοφία και την επιστήμη, μετοικώντας στη δυτική Ευρώπη. Ο πατέρας του έδειξε κατανόηση και τον βοήθησε να μεταβεί στη Γερμανία. Στη Γερμανία η αρχική του πορεία μαρτυρά την ειλικρινή ανάγκη να βρει την βαθύτερη κλίση του. Όπως κάθε νέος με πνευματική ευρύτητα, αρχικά μαγνητίστηκε από τις πιο θεωρητικές κατευθύνσεις. Το επόμενο βήμα όμως το έκανε προς τη ζωολογία, μια αμιγώς θετική κατεύθυνση. Πήγε στο Μόναχο, και στη φάση αυτή ο Παπανικολάου βρήκε τον εαυτό του. Γράφει στη μητέρα του το 1907: « Η επιστήμη με άρπαξε από τα χέρια του Νίτσε. Πατώ πάνω σε στέρεο έδαφος και δεν φοβούμαι να βυθιστώ». Στο Μόναχο έχοντας βρει τη βαθύτερη κλίση του, αφοσιώθηκε με εντυπωσιακή επιμέλεια στη ζωολογία. Η ευρύτητα των πνευματικών αναζητήσεων που κυριαρχούσε τα προηγούμενα χρόνια, έδωσε τη σκυτάλη σε μια πρωτοφανή εστίαση στο συγκεκριμένο. Τα χρόνια αυτά διαφαίνεται και μια σπάνια πειθαρχία, καθώς και μια ηθική εργασίας που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σχεδόν προτεσταντική. Παρά τη βαθιά αγάπη του στη μουσική, το βιολί το άφησε στην Κύμη για να μην αποτελεί περισπασμό. Μεταξύ άλλων γράφει στη μητέρα του: «Ένας άνθρωπος που πηγαίνει να δημιουργήσει ένα μέλλον δεν έχει το δικαίωμα να αισθάνεται και να νοσταλγεί. Όποιος θέλει να πάει μακριά, πρέπει να ξέρει να πνίγει τους παλμούς της καρδιάς του». Τα λόγια αυτά μαρτυρούν σκληρή αυτοπειθαρχία. Παράλληλα διαφαίνεται μια ιδιαίτερη πνευματική δύναμη. Γράφει: «Ο κίνδυνος ήταν από μέσα. Η αμφιβολία, η αδυναμία, μερικά ένστικτα, κάποιες αριστοκρατικές τάσεις, αυτά ήταν ο μεγάλος κίνδυνος. Τώρα που έλειψαν αυτά δεν υπάρχει κανένα, απολύτως κανένας φόβος».