πιστοποίηση ελληνομάθειας.

ΦΩΦΩ: Καλησπέρα δεσποινίς Χρυσάνθη
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Καλησπέρα Φωφώ τι θές?
ΦΩΦΩ: Σας παρακαλεί η μαμά μας δανείζεται τον τρίφτη του τυριού?
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Α! Τον τρίφτη…Ναι ναι ναι να στον δώσω περίμενε.
ΦΩΦΩ: Ευχαριστώ.

{μπαίνει στο σπίτι ο Τηλέμαχος, αδερφός της Χρυσάνθης}

ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Βρε καλησπέρα Φωφώ μου πως από δω?
ΦΩΦΩ: Καλησπέρα Τηλέμαχε.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Κάτσε ντε λίγο να σε ιδούμε και εμείς. Έτσι το έχουμε τώρα?
ΦΩΦΩ: Τι θέλεις να πείς?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Πού ήσουνα χθες το απόγευμα?
ΦΩΦΩ: Στον κινηματογράφο.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Και το κορόιδο το είχες και περίμενε κάτω απ’ τον τσίγκο με την βροχάρα εεε.
ΦΩΦΩ: Τώρα δεν μπορώ να σου πω έρχεται η αδερφή σου πάψε.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Καλά Φωφώ καλά…
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Νάτος και ο τρίφτης…Νάτος…Καλησπέρα Τηλέμαχε.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Καλησπέρα.
ΦΩΦΩ: Ευχαριστώ πολύ δεσποινίς Χρυσάνθη. Ε…Χαίρεται.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Στο καλό παιδί μου στο καλό.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Να πάρε αυτή την σακούλα με τα πορτοκάλια Χρυσάνθη.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Καλέ από πού τα πήρες αυτά τα πορτοκάλια Τηλέμαχε?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Απ’ την αρχιεπισκοπή Χρυσάνθη. Πάω βρίσκω ένα διάκο με παρουσιάζει στο Μητροπολίτη, πορτοκάλια του λέω Δέσποτα έχεις?
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Έλα έλα άσε τις κουταμάρες τώρα…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Εμ βέβαια…τι τι τι που τα πήρα τα πορτοκάλια. Απ το μανάβη τα πήρα Χρυσάνθη μου.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Ε λοιπόν σε κορόιδεψε.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Άσε με ρε Χρυσάνθη
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Μάλιστα!
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Άσε με να χαρείς…
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Ναι καλά…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Το ένα σου μυρίζει το άλλο σου βρωμάει. Γι αυτό όλα τα κορίτσια της ηλικίας σου παντρεύτηκαν και εσύ έμεινες η δεσποινίς Χρυσάνθη με τη λιβανιστήρα. Πάλι λιβάνισες?
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Εεε.. των Ταξιαρχών αύριο βοήθειά μας!
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Μεγάλη η χάρη τους!
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Ε βέβαια…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Αλλά εδώ είναι σπίτι δεν είναι καπνικαρέα…Με έχεις φλομώσει στο λιβάνι. Και μόλις ξαπλώνομαι και πάω να γλαρώσω και ’γω, μου φαίνεται πως γεμίζει η κάμαρα Χερουβείμ και Σεραφείμ.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Ελά έλα τώρα…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Συγχρονίσου. Συγχρονίσου Χρυσάνθη μου. Έτσι όπως είσαι άντρας δεν θα ρίξει ποτέ μάτια πάνω σου….
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Τι λες και είχα μια σκασίλα…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Προορισμός της γυναίκας είναι να παντρεύεται Χρυσάνθη. Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε το λέει και το Ευαγγέλιο.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Αυτά τα πράγματα είναι τυχερά.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Α! Μη το λές…Μη το λές…Ήρθαν και τύχες και τις κλώτσησες. Ο Παπασπύρου.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Ααα!!!!…Καλέ που μου τον θυμήθηκες αυτόν τον καράβλαχο?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Καράβλαχος…Αν τον έπαιρνες τότε θα είχες τώρα 3-4 γιους τσελιγκάδες και θα την είχες αράξει σε καμιά ραχούλα και να τα βουτύρατα και να τα ξινόγαλα. Θα την περνούσαμε όλοι μια χαρά. Τελοσπάντων… Ο Παπασπύρου καράβλαχος, ο Τσούτης τι είχε?
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Μωρέ άντε από κει με τον κοκκινοτρίχη…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Κοκκινοτρίχης ο ένας καράβλαχος ο άλλος, άρπα την τώρα τη λιβανιστήρα και φλόμωσε τη γειτονιά.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Ωχ άσε με καημένε άσε με…Καλά είμαστε και έτσι.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Έτσι το λές το καλά? Και συ μαραζώνεις και ’γω εδώ που τα λέμε μαραζώνω και εγώ.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Αν σου είμαι βάρος Τηλέμαχε…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Όχι ρε Χρυσάνθη μου, όχι ρε Χρυσάνθη μου, εγώ μιλάω για το καλό σου. Είναι κακό δηλαδή που θέλω να σε δω αποκαταστημένη?
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Εμ τώρα πια δεν βαριέσαι ότι έγινε έγινε…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Όχι όχι Χρυσάνθη μου, όχι ματάκια μου, όχι και έτσι. Μην αφήνεις να σε πάρει η κάτω βόλτα. Και αυτό που κάθεσαι και λες ότι είσαι μεγαλύτερη από μένα…
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Ε ψέματα λέω…?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Δε λέγονται αυτά. Δε λέγονται…Εγώ ο φουκαράς σκίζομαι. Και η αδερφούλα μου η μικρή και στα γόνατά μου τη μεγάλωσα
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Ε καλά τώρα…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: …… και σαν παιδί μου τη νιώθω…και πόσες φορές με κατάβρεξε…Όλα μαζί κατάλαβες? Και εσύ…
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Δηλαδή αν πω ότι είμαι 20 χρονών θα με πιστέψουν?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: 20 όχι αλλά 40-39. Να φορέσεις και κανένα φανταχτερό φουστανάκι, να περιποιηθείς λίγο και τα μαλλάκια σου, λίγη πουδρίτσα, λίγο κοκκινάδι…
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Κοκκινάδι?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ:…λίγο μυρουδιά…Εμ βέβαια…Περνάν τα χρόνια Χρυσάνθη…
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Δε βαριέσαι…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Περνάν τα χρόνια…
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: …Δε βαριέσαι! Δεν ήταν γραφτό. Να κοιτάξεις να παντρευτείς εσύ. Δε λες πως είσαι μεγαλύτερός μου. Ε λοιπόν παντρέψου και άσε με έμένα. Εγώ…εγώ έχω καιρό…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Τώρα με δουλεύεις ρε Χρυσάνθη? Αυτό μου έλειπε να παντρευτώ εγώ και να σ’αφήσω εσένα έρημη και μοναχούλα. Και όταν μια μέρα κλείσω τα μάτια μου τι θα πω στο γέρο και τη γριά? ΕΕΕ? Θυμάσαι που το έλεγε η συχωρεμένη «Τη Χρυσάνθη και τα μάτια σου»?
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Μα δε μου λες τι σου ήρθε σήμερα και σκαλίζεις αυτές τις ιστορίες?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Τι μου ’ρθε?
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Εμ?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Α αλήθεια ξέχασα…Καλώς τα δεχθήκαμε.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Τι?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Γράμμα από την ξαδέρφη μας τη συνονόματή σου τη Χρυσάνθη. Θα ’ρθει λέει για το μνημόσυνο της θειάς μας της Ασπασίας και θα μείνει λέει καμιά δεκαριά μέρες εδώ.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Μπα και πότε έρχεται?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Αυτές τις μέρες. Κοίταξε τώρα που θα ρθει…μνημόσυνα, εκκλησίες, καφέδες, παξιμάδια …
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Έλα έλα τώρα…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: … κόσμος, γυναίκες, άντρες… εμ…αλισβερίσι. Αλισβερίσι θα γίνει. Ο θεός είναι μεγάλος. Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Έλα πάλι όρεξη έχεις…Μα…Δε μου λες Τηλέμαχε απ’ το μεσημέρι έχουν μείνει μερικοί κεφτέδες, θέλεις να σου φτιάξω και κανένα αυγουλάκι, κανένα λουκανικάκι, κανένα…?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Ετοίμασε ότι θέλεις να φάμε να πέσουμε να ξεραθούμε και έτσι όπως καθόμαστε δεν ξέρω και ’γω τι κάνουμε. Δε βαριέσαι…
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Εντάξει.