πιστοποίηση ελληνομάθειας.

ΠΕ]: Απόψε… όταν νυχτώσει, θ’ ανοίξω την πόρτα-
[ΜΗ]: Πέρλα!
[ΠΕ]: Ναι! Εδώ!
[ΜΗ]: Τι κάνεις;
[ΠΕ]: Ε… διαβάζω.
[η μητέρα πλησιάζει]
[ΜΗ]: Τι διαβάζεις;
[ΠΕ]: Τίποτα. …Να, σκεφτόμουνα
[ΜΗ]: Τι σκεφτόσουνα;
[ΠΕ]: Σκεφτόμουνα, αν είχα-
[ΜΗ]: Ω… Πέρλα! Ε, είσαι δώδεκα χρονών. Μεγάλωσες πια! Ε, τι όμορφα μάτια που ‘χεις! Και τα μαλλιά σου όμορφα, και τα χέρια σου!
[ΠΕ]: Τα πόδια μου…
[ΜΗ]: Και τα ποδαράκια σου, όμορφα είναι.
[ΠΕ]: Γιατί μου λες ψέματα; Αφού το ένα μου πόδι-
[ΜΗ]: Όταν γίνεις καλά, θα πάμε στη θάλασσα, θα περπατήσουμε!
[ΠΕ]: Πότε θα περπατήσουμε;
[ΜΗ]: Ω, να δεις τι ωραία που είναι στη θάλασσα! Θυμάσαι πέρσι το καλοκαίρι που χόρευες πάνω στον άμμο;
[ΠΕ]: Πότε θα ξαναχορέψω στον άμμο; Βαρέθηκα πια εδώ μέσα μ’ αυτά τα βιβλία. Κι αυτό το κρεβάτι!… Να μπορούσα να περπατήσω λίγο στο δρόμο…
[ΜΗ]: Χτές ακόμα περπατήσαμε! Ο γιατρός είπε-
[ΠΕ]: Θα ξαναπάμε σ’ εκείνη τη βιτρίνα;
[ΜΗ]: Θα ξαναπάμε!
[ΠΕ]: Κι άμα περάσει η γιορτή των παιδιών και των λουλουδιών και δεν έχει πια βιτρίνες;
[ΜΗ]: Θα ξαναπάμε του χρόνου.
[ΠΕ]: Του χρόνου;… Χμ, ως του χρόνου… Κι εκείνη η ορχήστρα θα είναι εκεί του χρόνου;
[ΜΗ]: Ποια ορχήστρα;!
[ΠΕ]: Εκείνη που είδαμε χτες στην κόκκινη βιτρίνα.
[ΜΗ]: Χο, χο, εκείνες οι κούκλες; Εκεί θα είναι!
[ΠΕ]: Ναι, σιγά! Εμένα θα περιμένουν…
[ΜΗ]: Πέρλα… να σου πω κάτι να χαρείς; Έγραψα του πατέρα σου, του χρόνου που θα ξεμπαρκάρει, να σου φέρει μια κούκλινη ορχήστρα!
[ΠΕ]: Γιατί δεν έρχεται ο πατέρας πια;… Γιατί δεν έρχεται ο πατέρας μου;
[ΜΗ]: Ναα σου διαβάσω κάτι;… Θες να κοιμηθείς;
[ΠΕ]: Όχι. …Βλέπεις;… Εκεί!
[ΜΗ]: Πού;
[ΠΕ]: Εκεί! Στο ταβάνι!… Μια ζωγραφιά!
[ΜΗ]: Ω, δε βλέπω τίποτα…. Αα, είναι απ’ τη βροχή. Κάπου μπάζει νερό, λερώθηκε το ταβάνι.
[ΠΕ]: Μια χορεύτρια χορεύει πάνω στο ταβάνι. …Στέκεται στο ‘να πόδι. …Βλέπεις;
[ΜΗ]: Τι πράγμα;…
[ΠΕ]: Δε σου φαίνεται πως ακούς μουσική;
[ΜΗ]: Αχ! Αλαφροΐσκιωτο παιδί!… Έλα, κοιμήσου.
[ΠΕ]: Ακούς;… Σώπα!… Αχ! Τι ωραία!…
[ΜΗ]: Ο πατέρας σου θα μας φέρει κι ένα ραδιόφωνο.
[ΠΕ]: Αφού δε μας γράφει.
[ΜΗ]: Ε, μπορεί ναα… μπορεί να χάθηκαν τα γράμματά του.
[ΠΕ]: Όλα;
[ΜΗ]: Όλα. Έλα, κοιμήσου τώρα. …
[η μητέρα απομακρύνεται]
[ΠΕ]: Πες μου!… Τι βλέπεις έξω απ’ το παράθυρο;
[ΜΗ]: Να… κόσμος! …Κόσμος που πηγαινοέρχεται. Ταχειά ξημερώνει η γιορτή των παιδιών και των λουλουδιών.
[ΠΕ]: Πού πάνε;
[ΜΗ]: Ψωνίζουνε για τη γιορτή.
[ΠΕ]: Δώρα;
[ΜΗ]: Δώρα.
[ΠΕ]: Κι αν πάρουνε την κούκλινη ορχήστρα από την κόκκινη βιτρίνα;
[ΜΗ]: Δεν την παίρνουνε. Είναι πολύ ακριβή!
[ΠΕ]: Ναι. Εκείνοι μπορεί να έχουνε πολλά λεπτά και να την αγοράσουνε!
[ΜΗ]: Όταν μας στείλει ο πατέρας σου-
[ΠΕ]: Ο πατέρας δεν μας έστειλε ποτέ, μάνα.
[ΜΗ]: Πάψε πια! Ο πατέρας σου μας θυμάται πάντα. Να, κάθε μέρα μας στέλνει γράμματα-
[ΠΕ]: Που χάνονται όλα…
[ΜΗ]: Μας στέλνει λεφτά…
[ΠΕ]: Γιατί δουλεύεις, τότε, στο γραφείο; Νομίζεις πως δεν τα καταλαβαίνω εγώ; Ο πατέρας δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ!
[ΜΗ]: Πού το ξέρεις; Ποιος στο είπε; Σου είπε κανείς τίποτα;
[ΠΕ]: Όχι, όχι! Να… το καταλαβαίνω μέσα μου…