πιστοποίηση ελληνομάθειας.

(Απόσπ. 1ο)

Το νερό που ρέει στα ποτάμια είναι σαν το αίμα που ρέει στις φλέβες μας. Τροφοδοτεί τα πάντα γύρω του με μια αναντικατάστατη δύναμη ζωής. Καθετί που μπορεί να πρασινίσει, να ανθίσει, να βγάλει καρπούς και να πεθάνει, έχει ανάγκη από νερό. Κάθε ζώο, έντομο, πουλί ή ψάρι δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς αυτό. Από το νερό προήλθε η πρώτη ζωή στον πλανήτη μας, από το νερό, τέλος, ο ίδιος ο άνθρωπος. Όλα αυτά τα ήξεραν ή τα φαντάζονταν οι πρόγονοί μας, γι’ αυτό και λάτρεψαν τα ποτάμια. Οι ποταμίσιοι θεοί υπάρχουν στους μύθους κάθε λαού, όπως υπάρχουν και στους δικούς μας. Αυτή η προσέγγιση, αυτή η λατρευτική στάση, αυτή η ιερότητα του υγρού στοιχείου έχασε κάθε ουσιαστική έννοια στη σημερινή εποχή.
Τα ποτάμια που αιώνες συντήρησαν τους λαούς, αιώνες πότισαν την διψασμένη φύση αλλά και τους ανθρώπους, τώρα μας αφήνουν αδιάφορους. Δραπετεύοντας ο σημερινός άνθρωπος από τη φύση που τον δημιούργησε, περιχαρακώθηκε μέσα σε πόλεις-κάστρα, ξέχασε και αγνόησε τη σημασία των ποταμών και, ηθελημένα ή άθελα, με τις παρεμβάσεις του άρχισε να τους καταστρέφει. Εκατοντάδες ποτάμια έχουν τελείως ξεραθεί στη χώρα μας και τον υπόλοιπο κόσμο. Εκατοντάδες δάση, φυτά, πουλιά, ψάρια αποδεκατίστηκαν τριγύρω.
Φτάνοντας σήμερα η ανθρωπότητα στο ανώτερο σημείο εξέλιξής της κινδυνεύει να αυτοκαταστραφεί από την αλόγιστη χρήση που κάνει στους φυσικούς της πόρους. Αυτό το ξέρουμε σήμερα, γι’ αυτό δεν μπορούμε πια να είμαστε αγνοί. Δεν μπορούμε να λέμε ότι δεν γνωρίζουμε. Η άγνοια καταντάει υπεκφυγή.
Μέσα από βαθιές κοιλάδες και φαράγγια, σε μια πορεία πεντακοσίων τριάντα χιλιομέτρων, που ξεκινάει από τη γειτονική Βουλγαρία, ο Νέστος χύνεται στη θάλασσα απέναντι από τη Θάσο. Το νερό, μια τεράστια καφετιά κηλίδα, που έμαθε όμοια με τους παλιούς ανθρώπους να ακολουθεί μια φιδωτή πορεία. Όπου το νερό, παρά τη δύναμη και την ορμητικότητά του, δεν μπόρεσε να τρυπήσει τους σκληρούς βράχους που συνάντησε, παρέκαμψε σε πιο μαλακά μονοπάτια δημιουργώντας μαγευτικούς μαιάνδρους.
Αυτό τον σοφό μας πρόγονο θελήσαμε να γνωρίσουμε στη σημερινή αναζήτηση της άγνωστης ελληνικής φύσης. Αυτό τον αλλοτινό θεό των Ελλήνων που στέκεται σήμερα ταπεινά και αρκετά τραυματισμένα από την ανθρώπινη επέμβαση. Μια ελάχιστη συμβολή απο τη μεριά μας σ’ αυτή την παγκόσμια αφύπνιση για την προστασία της φύσης. Για τη σωτηρία των πιο σημαντικών, εύθραυστων και γοητευτικών τόπων της γης.