πιστοποίηση ελληνομάθειας.

(Απόσπ. 2ο)

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Η Αρίτσα Μαρκαντωνάτου είναι ξεναγός σε μακρινά εξωτικά ταξίδια, ένα επάγγελμα που θα ζήλευαν πολλοί. Όμως, όποτε μπορεί, επιστρέφει εδώ, στην πατρίδα της τη Λήμνο και κάθε φορά την ανακαλύπτει. Με την Αρίτσα, λοιπόν, πήγαμε στον Κάκαβο, την πιο κακοτράχηλη περιοχή του νησιού. Ένα καλά κρυμμένο μονοπάτι σε οδηγεί στο ξωκλήσι της Παναγίας της Κακαβιώτισσας.
Εσύ που έχεις ταξιδέψει τόσο πολύ, μια και είναι η δουλειά σου τα ταξίδια, και τόσο πολύ έξω, τι είναι αυτό που σε κάνει να επιστρέφεις συνεχώς σ’ αυτόν, σ’ αυτόν τον τόπο;
Α. ΜΑΡΚΑΝΤΩΝΑΤΟΥ: Εμένα μ’ αρέσουν πάρα-πάρα πολύ τα βουνά. Και μεν μπορεί η Λήμνος να μην έχει πολύ ψηλά βουνά, αλλ’ έχει την αγριάδα που έχουν τα Ιμαλάια, που έχουν τα Παμίρ και έχουν και τα Καρακοράμ, τα οποία πραγματικά είναι στην ψυχή μου. Και είναι ο τόπος μου. Και ο τόπος μου μού δίνει αυτά που μεν πηγαίνω λόγω δουλειάς σ’ αυτά τα μέρη, αλλά η ψυχή μου είναι σ’ αυτά εδώ ακριβώς τα βουνά. Και επειδή μου δίνουνε τέτοια μεγάλη αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Όταν πηγαίνεις στη Λήμνο, κλαις δύο φορές: όταν φτάνεις, διότι δεν σε εντυπωσιάζει με το πρώτο βλέμμα, και όταν φεύγεις, γιατί ο χρόνος που της αφιέρωσες αποδείχθηκε ελάχιστος. Το ταξίδι μου στη Λήμνο κράτησε μια αναπνοή. Δεν μπορώ παρά να επιστρέψω.