πιστοποίηση ελληνομάθειας.

(Απόσπ. 1ο)

ΦΛΩΡΑΣ: Λέω να πάω να ρίξω μια ματιά εδώ τριγύρω, κύριε Γυμνασιάρχα!
ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗΣ: Να πάτε, κύριε Φλωρά! Να πάτε! Εξαίρετος νέος!
ΜΑΚΡΙΔΑΚΗΣ: Πράγματι! Όταν ήρθε εδώ στο Κολλέγιο ήταν όλα ξεχαρβαλωμένα.
ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗΣ: Ε όχι δα!
ΜΑΚΡΙΔΑΚΗΣ: Πρέπει να το παραδεχτείτε, κύριε Γυμνασιάρχα!
ΓΚΙΚΑΣ: Μα, τι λέτε τώρα; Εγώ τον παρομοιάζω με τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο!
ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗΣ: Υπερβάλλετε, κύριε Γκίκα! Υπερβάλλετε, βεβαίως, βεβαίως!

(ο Φλωράς πλησιάζει τις μαθήτριες)
ΦΛΩΡΑΣ: Ε, Αναστασάτου! Τι κάνεις εκεί; Τι σου φταίει το δεντράκι και το σκαλίζεις;
ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΥ: Με συγχωρείτε, κύριε Φλωρά!
ΦΛΩΡΑΣ: Αμαρτία είναι!
ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Μα τώρα τι ανοησία είναι αυτή;
ΑΛΕΞΙΟΥ: Ποια;
ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Έτσι, όπως έκοψες το σχοινί, όποιος κάτσει θα σπάσει.
ΑΛΕΞΙΟΥ: Ε, αυτό θέλω κι εγώ.
ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Δηλαδή;
ΑΛΕΞΙΟΥ: Να σπάσει!
ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Ε, δεν σε καταλαβαίνω.
ΑΛΕΞΙΟΥ: Κι όμως, ρε παιδιά μου, είναι πολύ απλό. Αν περάσει από εδώ ο Φλωράς, που θα περάσει οπωσδήποτε, θα τον σταματήσουμε. «Ω, τον κύριο Φλωρά! Περάστε κι από εμάς, κύριε Φλωρά! Τι να σας τρατάρουμε, κύριε Φλωρά;» Ε, και κουβέντα στην κουβέντα, πού θα πάει; Θα τον κάτσουμε στην κούνια. (γελάνε όλες μαζί) Και άμα τον κάτσουμε, βρε παιδιά, τι να σας πω; Ο Θεός είναι μεγάλος. Και πόδι μπορεί να σπάσει, και χέρι μπορεί να σπάσει, χωρίς να αποκλείεται να σπάσει και την ξεροκεφαλάρα του, να ησυχάσουμε επιτέλους!
ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Ε, όχι κι έτσι πια! Όχι, κι έτσι! Αυτό δεν είναι αστείο.
ΑΛΕΞΙΟΥ: Τι είπες;
ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Είπα ότι αυτό δεν είναι αστείο.
ΑΛΕΞΙΟΥ: Καλά εσύ μην γελάς! Εμείς θα γελάσουμε.
ΛΑΖΑΡΟΥ: Αν σπάσει μάλιστα κανά χέρι και τον βάλουνε στο γύψο; Ε, τότε θα ξεκαρδιστούμε!
(γελάνε όλες μαζί)
ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Ε, λοιπόν, σας πληροφορώ ότι εγώ τουλάχιστον δεν πρόκειται να σας αφήσω να ξεκαρδιστείτε με αυτόν τον τρόπο.
ΛΑΖΑΡΟΥ: Μπα, μπα, μπα; Τι θέλεις να πεις εσύ;
ΑΛΕΞΙΟΥ: Άσε, άσε, άσε! Η Παπασταύρου, όπως φαίνεται, έχει πολύ σοβαρό λόγο να μην θέλει να πάθει τίποτα ο Φλωράς! Μοιάζει, βλέπεις, και με τον Τζέιμς Ντιν.
(γελάνε όλες μαζί)
ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Δεν σε καταλαβαίνω, Πόπη.
ΑΛΕΞΙΟΥ: Έλα, όμως, που εγώ σε καταλαβαίνω. Και εδώ που τα λέμε δεν σε καταλαβαίνω μόνο εγώ. Όλες μας λίγο πολύ σε έχουμε καταλάβει.
ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ: ουουουου!!!
ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Αλεξίου! Αλεξίου, μάζεψε τη γλώσσα σου!
ΑΛΕΞΙΟΥ: Ε, λοιπόν! Το πώς σου πάει να γίνεις καθηγήτρια, δεν λέγεται!
(μαλώνουν η Αλεξίου με την Παπασταύρου)
ΦΛΩΡΑΣ: Παπασταύρου! Αλεξίου! Τι είναι αυτά; Δεν ντρεπόσαστε λιγάκι; Επιτρέπεται τώρα πια εσείς, δεσποινίδες τελειόφοιτες, να τσακωνόσαστε σαν αλητάκια; Τι έγινε, τέλος πάντων; Ντροπή σας! Τι έγινε, Παπασταύρου; Τι έγινε, Αλεξίου;
ΑΛΕΞΙΟΥ: Με χτύπησε.
ΦΛΩΡΑΣ: Ποιος σε χτύπησε; Η Παπασταύρου;
ΑΛΕΞΙΟΥ: Ναι!
ΦΛΩΡΑΣ: Γιατί;
ΑΛΕΞΙΟΥ: Ξέρω κι εγώ;
ΦΛΩΡΑΣ: Γιατί, Παπασταύρου, την χτύπησες; Τι συνέβη, Αλεξίου;
ΑΛΕΞΙΟΥ: Δεν ξέρω, κύριε Φλωρά. Να, εκεί που καθόμασταν ήσυχα κι ωραία, χίμηξε πάνω μου να μου βγάλει τα μάτια.
ΦΛΩΡΑΣ: Καλά; Πώς, έτσι, στα καλά καθούμενα;
ΑΛΕΞΙΟΥ: Έτσι.
ΦΛΩΡΑΣ: Δεν μπορεί. Πώς έχεις την απαίτηση να το πιστέψω; Κάτι θα σου πε! Κάτι θα της είπες!
ΑΛΕΞΙΟΥ: Όχι! Τίποτα!
ΦΛΩΡΑΣ: Τίποτα;
ΑΛΕΞΙΟΥ: Τίποτα! Εγώ δεν της είπα τίποτα.
ΦΛΩΡΑΣ: Τίποτα;
ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Τίποτα!
ΦΛΩΡΑΣ: Ήσουν εδώ Ξανθοπούλου;
ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Ορίστε;
ΦΛΩΡΑΣ: Λέω, ήσουν εδώ;
ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Ε, πώς… Εδώ, μάλιστα, εδώ, εδώ.
ΦΛΩΡΑΣ: Για, πες μας, τι συνέβη;
ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Δεν ξέρω. Ε, δεν πρόσεχα δηλαδή. Εγώ εκείνη την ώρα μιλούσα με τη Γιαδικιάρογλου. Ε, δεν μιλάγαμε;
ΓΙΑΔΙΚΙΑΡΟΓΛΟΥ: Ναι, βέβαια, βέβαια! Μιλάγαμε.
ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Και ξαφνικά είδα την Παπασταύρου να τσακώνεται με την Αλεξίου.
ΦΛΩΡΑΣ: Εσύ Γιαδικιάρογλου;
ΓΙΑΔΙΚΙΑΡΟΓΛΟΥ: Εγώ, τώρα δεν σας είπε η Ξανθοπούλου; Μιλούσαμε, δεν είδαμε τίποτα. Τίποτα. Δεν βλέπαμε.
ΦΛΩΡΑΣ: Εσύ, Πολυχρονοπούλου;
ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ: Ορίστε; Κι εγώ δεν πρόσεξα, κύριε καθηγητά! Εκείνη την ώρα πρόσεχα την Ξανθοπούλου που μιλούσε με τη Γιαδικιάρογλου. Έτσι, κορίτσια;
ΓΙΑΔΙΚΙΑΡΟΓΛΟΥ-ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Μας πρόσεχε, ναι, αυτό.
ΦΛΩΡΑΣ: Ούτε κι εσύ πρόσεξες, Λαζάρου;
ΛΑΖΑΡΟΥ: Ούτε κι εγώ, κύριε καθηγητά. Εγώ, εγώ πρόσεχα την Πολυχρονοπούλου που πρόσεχε την Ξανθοπούλου που μίλαγε με τη Γιαδικιάρογλου.
ΓΚΙΚΑΣ: Τι έγινε εδώ πέρα; Τι συμβαίνει, κύριε Φλωρά; Τι έμαθα; Τσακωθήκανε;
ΦΛΩΡΑΣ: Όχι, όχι. Τίποτα, κύριε Γκίκα. Τίποτα.
ΓΚΙΚΑΣ: Α! Ωραία!
ΦΛΩΡΑΣ: Λοιπόν, τι σου είπε η Αλεξίου και θύμωσες;
ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Τίποτα.
ΦΛΩΡΑΣ: Και τότε, γιατί της επετέθης;
ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Έτσι.
ΦΛΩΡΑΣ: Έτσι στα καλά καθούμενα;
ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Έτσι στα καλά καθούμενα.
ΦΛΩΡΑΣ: Και θέλεις να το πιστέψω;
ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Δεν ξέρω!