πιστοποίηση ελληνομάθειας.

-Μη μ’ εξαναγκάζεις πάλι να ενταχθώ, δεν εντάσσεται κανένας, δεν μπορεί τους βλέπεις, υπάρχει μία αντίδραση και προσπαθείς, να πω ότι δεν προσπαθείς, αλλά κι εσύ με πιέζεις, αφού τους είδες αντιδρούν, δείχνεις γέφυρα κι αυτοί αρνούνται…
- Συμφωνώ αλλά…
- Τον είδες, του τα ‘πα.
- Περπατάμε τόση ώρα, να κάτσουμε.
- Ναι, τώρα για καθισιό είμαστε Λουκά; Δεν μπορώ να καταλάβω πρόβλημα στέγης έχουμε, πρόβλημα εργασίας έχουμε, δεν μπορώ να καταλάβω πού βρίσκεις το κέφι να καθίσουμε. Ορίστε, προχώρα να σκεφτούμε διότι αν δεν σκεφτείς…
- Καλά.
- Προχωρώντας δεν μπορείς να συγκεντρωθείς, δεν είναι…
- Δηλαδή καθιστοί δεν μπορούμε να σκεφτούμε;
- Ναι, αυτό είναι βέβαια μια πρότασις πολύ σοβαρή. (ακατάληπτο) Λουκά…
- Α, να.
- Θαυμάσιος χώρος, εδώ μπορούμε να καθίσουμε. Α, και γλυπτό Λουκά! Λοιπόν εγώ το έχω χούι, άμα δεν κάτσω σ’ ένα χώρο.
- Έλα κάτσε.
- Που να υπάρχει κι ένα γλυπτό.
- Κάτσε.
- Δεν μπορώ γιατί, εγώ, πρέπει να έχω, ας πούμε, απέναντί μου ένα αριστούργημα, κατάλαβες; Ένα…
- Καλά κάτσε τώρα και βλέπουμε.
- Ένα γλυπτό ώστε να μπορώ να συγκρίνω τον χώρο με τον ανθρώπινο παράγοντα, εικαστικά θέλω να το δω και μες στο φως πως εντάσσεται Λουκά.
- Καλά ναι.
- Λουκά;
- (ακατάληπτο) ναι.
- Αυτά τα δύο.
- Ποιά δύο;
- Τα δύο τσιγάρα που έχω.
- Ναι.
- Είναι τα τελευταία μας, ε.
- Ωραία.
- Κοίταξε να τ’ απολαύσεις Λουκά, ε. Ωραία. Όπως βλέπεις Λουκά, μόλις καθίσαμε.
- Ναι.
- Αυτομάτως σταμάτησε και η αγωνία μας για το πρόβλημα, κατάλαβες. Ενώ όταν περπατάς εκ των πραγμάτων είσαι υποχρεωμένος να βρεις τη λύση. Γι’ αυτό επέμενα, κατάλαβες. Σε πιέζει η ανάγκη.
- Ναι.
- Τώρα (ακατάληπτο) και στην ξάπλα καλά δεν…
- Τα προβλήματα δεν είναι δύο όπως είπες, είναι τρία, εργασίας, στέγης, τροφής.
- Ναι καλά, η τροφή είναι το άμεσο πρόβλημα, κατάλαβες; Τα άλλα δύο είναι χρόνια. Μας ταλαιπωρούν γενικώς, κατάλαβες; Εν πάση περιπτώσει όμως κάπου θα βρούμε να φάμε, κάτι θα βρούμε, δεν υπάρχει θέμα, κατάλαβες;
- Βέβαια.
- Μου δίνεις σε παρακαλώ την εφημερίδα μου;
- Τι;
- Την εφημερίδα μου.
- Α, ναι. Εφημερίδα μας, μας. Μας.
- Λουκά.
- Ε;
- Λουκά είσαι απαράδεκτος. Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ το ‘χεις ρίξει στον ύπνο και στο καθισιό. Συμβαίνουνε πράματα και θάματα ηλίθιε, ορίστε, διάβασε.
- Ε;
- Διάβασε λέω.
- Δεν, δεν έχω τα γυαλιά μου.
- Δεν έχεις τα γυαλιά σου. Ξέρεις τι λέει;
- Που;
- Εδώ, ξέρεις τι λέει; Η ζωή παρατείνεται Λουκά.
- Τι κάνει λέει;
- Παρατείνεται.
- Η ζωή, ποιά ζωή;
- Όλων εν γένει.
- Δηλαδή και η δική μας η ζωή;
- Ε, και η δική μας.
- Δηλαδή… παρατεινόμεθα κι εμείς; Ε;
- Κι εμείς Λουκά, κι εμείς. Κοσμοϊστορικά πράγματα συμβαίνουν Λουκά, πλησιάζουμε στην αθανασία κι εσύ το ‘χεις ρίξει στον ύπνο και στο καθισιό Λουκά.
- Για στάσου, για στάσου.
- Τι για στάσου Λουκά, αποδεικνύεται επιστημονικώς, τώρα δε χρειάζεται ας πούμε να πιείς το αθάνατο νερό για να ζήσεις έναν αιώνα, δύο αιώνες, κατάλαβες; Είναι μεγαλειώδη πράγματα Λουκά.
- Δηλαδή εννοείς ότι θα… κι εμείς
- Κι εμείς Λουκά κι εμείς. Εάν ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος κι εμείς. Οπότε μωρό μου κανονικώς εχόντων των πραγμάτων στη μία ζωή που θα ζούσαμε προστίθεται τώρα άλλη μία, κατάλαβες;
- Δηλαδή;
- Ε, τι δηλαδή Λουκά; Αν δεν σου έφτανε η μία ζωή για να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, τώρα θα έχεις δύο ζωές.
- Για στάσου, για στάσου.
- Ναι, κοίταξε Λουκά, κοίταξε
- Ναι.
- Οι άνθρωποι.
- Ναι.
- Οι άνθρωποι γενικώς όχι τα ζώα, ε, για μας πρόκειται, οι άνθρωποι, πες ότι ζούσαν και πέθαιναν μέχρι τα εβδομήντα τους. Τώρα μετά την παράταση θα πεθαίνουνε στα εκατό και βάλε.
- Δηλαδή υπάρχει περίπτωση εμείς να φτάσουμε μέχρι τα εκατό;
- Και περισσότερο. Εκατόν είκοσι, εκατόν τριάντα, εκατόν σαράντα.
- Στάσου, δηλαδή, δηλαδή εμείς μπορεί να ζήσουμε άλλα πενήντα χρόνια, δηλαδή τώρα είμαστε πενήντα και μπορεί να ζήσουμε άλλα πενήντα χρόνια, έτσι;
- (ακατάληπτο) τουλάχιστον άλλα πενήντα.
- Σε παρακαλώ μη με τρομάζεις, μη με (ακατάληπτο), όχι, όχι τέτοια αστεία, όχι τέτοια αστεία.
- Πού είδες τ’ αστεία. Ορίστε διάβασε, το λέει ευκρινώς.
- Σόλων, κοίταξε να δεις, εγώ, εγώ, εγώ κάνω υπομονή άλλα δέκα χρόνια το πολύ, όχι πενήντα, δεν, δεν, δεν την αντέχω εγώ τέτοια ζωή.
- Λουκά, είσαι και, είσαι και αχάριστος, ε; Εδώ η επιστήμη σου λέει ότι…
- Τι, τι, τι, τι, τι μου λέει, τι μου λέει, τι μου λέει, γιατί να μου την παρατείνει; Με ρώτησε; Θέλω;
- Ε, τότε πήγαινε ν’ αυτοκτονήσεις.
- Δε θέλω, θέλω να πεθάνω από φυσικό θάνατο.
- Εν πάση περιπτώσει Λουκά, η ζωή παρατείνεται. Θέλεις, δε θέλεις, η ζωή παρατείνεται, γεγονός.
- Αν ήθελε να μου την κάνει ορεκτικότερη η κυρία επιστήμη έπρεπε να, να με ρωτήσει. Με ρώτησ’ εμένα; Θέλω, ε; Ας μου την έκανε ορεκτικότερη και τότε μάλιστα.
- Ποιά;
- Τη ζωή. Τότε μάλιστα, δέκα αιώνες και να μη μου φτάνουν αλλά όχι άλλα πενήντα χρόνια, όχι, όχι, είναι άδικο, άδικο, είναι άδικο. Βέβαια αυτούς που τα ‘χουνε όλα, αυτούς ο, ο, αυτούς βέβαια τους συμφέρει η παράταση. Εμείς όμως; Τι κερδίζουμε ‘μείς;