Διασκευή από το βιβλίο του Μ. Ανδρόνικου, Βεργίνα. Οι Βασιλικοί τάφοι, Εκδοτική Αθηνών, 1984

Μας έμεινε να ανοίξουμε τη μαρμάρινη σαρκοφάγο. Η προσδοκία πως εκεί μέσα υπήρχε το πιο πολύτιμο αντικείμενο δημιουργούσε μέσα μου μιαν ακατανίκητη περιέργεια, ένα αίσθημα συνηθισμένο στον αρχαιολόγο αλλά και ένα αίσθημα επικίνδυνο. Το αίσθημα της επιστημονικής ευθύνης μού επέβαλλε την υπομονή. Έκρινα πως ήμασταν έτοιμοι για την τελευταία πράξη. Κατέβηκα στον τάφο με τις δύο βοηθούς, τον τεχνίτη - συντηρητή του Μουσείου Θεσσαλονίκης και τον επιστάτη της ανασκαφής […]. Τότε είδαμε κάτι. Ήταν αδύνατο να το φανταστώ. Ποτέ ως τότε δεν είχε βρεθεί τέτοιο οστεοδόχο σκεύος: μια ολόχρυση λάρνακα με ένα επιβλητικό αστέρι στο κάλυμμα της λάρνακας. Βγάλαμε τη λάρνακα από τη σαρκοφάγο. Αποθέσαμε τη λάρνακα στο δάπεδο. Ανοίξαμε τη λάρνακα.