ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν σαν στήλες δύο δύο μες στα γραφεία. (Ηλεκτρολόγοι θα 'ναι η Πολιτεία κι ο θάνατος, που τους ανανεώνουν).

Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία. "Συν τη παρούση αλληλογραφία έχομεν την τιμήν" διαβεβαιώνουν.

Και μοναχά η τιμή τους απομένει, όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους, το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι.

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους, σκέπτονται το συνάλλαγμα, τους ώμους σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.

Κ. Καρυωτάκη, Ποιήματα και πεζά, επιμ. Γ. Π. Σαββίδης, Ερμής, Αθήνα 1979, σ. 104