Σάτιρα, Arthur Pollard, Η γλώσσα της κριτικής, Ερμής, Αθήνα 1972, σ. 16

Η σάτιρα από τη μια μεριά ξεσκεπάζει την ανοησία και από την άλλη καυτηριάζει το κακό. Κυμαίνεται ανάμεσα στο ελαφρό και το σοβαρό, το εντελώς ασήμαντο και το πιο βαριά δασκαλίστικο. Εκτείνεται από την ακαριαία χοντροκοπιά και τη βαρβαρότητα μέχρι την τέλεια εκλέπτυνση και κομψότητα. Χρησιμοποιεί μεμονωμένα ή σε συνδυασμό μονόλογο, διάλογο, ποίηση, δημηγορία, αφήγηση, ηθογραφία, χαρακτήρων, αλληγορία, φαντασίωση, διακωμώδηση, και οποιοδήποτε άλλο μέσο διαλέγει. Και χρησιμοποιώντας τους τόνους του σατιρικού φάσματος, γελοιοποίηση, σαρκασμό, κυνισμό, σαρδόνιο γέλιο και λοιδορία, θυμίζει χαμαιλέοντα.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν σε σκηνή από την ταινία "Ο μεγάλος δικτάτωρ"