(Γ. Σεφέρης, Η τέχνη και η εποχή)

Όταν λέω Τέχνη, δεν εννοώ διόλου τη θεωρία που πρέσβευε "η τέχνη για την τέχνη". Η διδασκαλία αυτή, που δε χρησιμεύει πια σε τίποτε, κατάντησε να σημαίνει τη δουλειά ενός ανάπηρου ανθρώπου που φτιάνει αδειανά κομψοτεχνήματα κλεισμένος μέσα σ' ένα αποστειρωμένο δωμάτιο. Εννοώ μόνο την πνευματική τάξη που δημιουργούν τα καλά έργα της τέχνης, περασμένα ή σημερινά, εκείνα που νομοθετούν, εκείνα που θα μας διδάξουν. Αν κοιτάξουμε λοιπόν τα συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτά τα έργα, θα ιδούμε πως δεν είναι διόλου ξένα από τους αγώνες και τους πόθους της εποχής τους. "Ο μεγάλος καλλιτέχνης", όπως είπαν "δεν είναι της εποχής του, είναι αυτός ο ίδιος η εποχή του."