ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Το ανοιχτό ως έννοια

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Όμορφη ανοιξιάτικη μέρα ξημέρωσε. Ξεκινήσαμε χαρούμενοι, σαν παιδάκια σε εκδρομή, και πηδήξαμε τον τοίχο που έχει βάλει το ΥΠΕΧΩΔΕ στις εισόδους του Πεδίου του Άρεως. Για ασφάλεια τον έχει βάλει, μας είπαν. Εφόσον είμαστε αναγκασμένοι να πηδάμε από πάνω για να μπούμε μέσα, διατηρούμαστε σε φόρμα αναγκαστικά, κι ως γνωστόν η καλή φυσική κατάσταση μας προφυλάσσει από τις αρρώστιες. Είναι συγκινητική τόση φροντίδα. Το πάρκο ήταν γεμάτο κόσμο που χαιρόταν τη λιακάδα και λίγοι υποπτεύονταν ότι εμείς θα πηγαίναμε να συναντήσουμε την κ. νομάρχη, να μας πει τα σχέδιά της για το ίδιο αυτό πάρκο. Φτάσαμε στην Πλατεία Αιγύπτου κι ανεβήκαμε στο αμφιθέατρο της ΓΣΕΕ όπου γινόταν η παρουσίαση. Μία από τις αρχές της πρότασης αναβάθμισης του Πάρκου είναι η έννοια του «ανοιχτού πάρκου», άρχισε να λέει μια πλούσια φωνή από το μεγάφωνο, καθώς μας έδειχναν σλάιτς με εικόνες του κλειστού πάρκου που έχουμε αποκτήσει εσχάτως. Παράξενα πράγματα. Αν ήταν να κάτσουν να χτίσουν τόσες εισόδους μόνο και μόνο για να μας βοηθήσουν να εμπεδώσουμε την έννοια του ανοιχτού πάρκου, ειλικρινά δεν άξιζε τον κόπο. Εγώ νόμιζα ότι το έκαναν για να γυμνάζονται οι κάτοικοι της γειτονιάς στο σκαρφάλωμα. Αλλά πάλι έχουν δίκιο: μόνο άμα σου το κλείσουν ξαφνικά μια ωραία πρωία και σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι, μόνο τότε καταλαβαίνεις τι ευτυχισμένος ήσουν και δεν το ήξερες τόσο καιρό. Όταν χάσεις τα αγαθά σου τα εκτιμάς περισσότερο. Θα πηγαίναμε εμείς πρωινιάτικα να δούμε νομαρχιακά σχέδια, αν δεν μας είχαν τοιχίσει το πάρκο; Εμπεδώσαμε την έννοια, φυλάμε σταυρό. Ανοίξτε!