ΔΙΚΤΥΟ

Έπαρση…

Γράφει, γράφει κανείς την αλήθεια - την αλήθεια του -, σχολιάζει, ακούει καμιά φορά και μια καλή κουβέντα, συνήθως μούτρα κατεβασμένα συναντάει αν δεν «γλείφει» και δεν «εξαργυρώνει», «καλημέρες» να του κόβονται εισπράττει, βλέμματα να «αποφεύγονται» αντιλαμβάνεται, χυδαιότητες και συκοφαντίες να ακούγονται με τη μεγαλύτερη ευκολία πίσω απ' την πλάτη του μαθαίνει, φίλους να απομακρύνονται βλέπει, βρισιές κατάμουτρα μπορεί να ακούσει, μηνύσεις να φάει… Αυτή η δουλειά, του δημόσια γράφειν, πολύ αχάριστη είναι. Ειδικά στον χώρο μας, του πολιτισμού και του «πολιτισμού», τον ιδιαίτερα «ευαίσθητο», όπου η ανασφάλεια και η έπαρση και το θράσος και το ψέμα ελεύθερα κυκλοφορούν και το «ευχαριστώ» ποτέ δεν θα το ακούσεις. Λες: «Δεν τα βροντάω, να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω, να τα βλέπω και να τα γράφω όλα "ροζ" και να μ' έχουν όλοι στο όπα-όπα»; Και ξαφνικά γίνεται ένα «κλικ» που σου δίνει τη δύναμη να συνεχίσεις να λες την αλήθεια - την αλήθεια σου. Έγραφα τις μέρες αυτές, ξανά και ξανά, για το «Θέατρο Τέχνης» και για την τύχη του. Για τις λύσεις που πρέπει επειγόντως να βρεθούν και που δεν θα πρέπει να είναι «εμβαλωματικές», αλλά αποφασιστικές και ριζικές και για το χρέος του των 200 εκατομμυρίων (σε δραχμές).