ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Ο νεραϊδοπαρμένος και οι άνθρωποι

ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΣΤΑΜΑΤΗ

Γνωρίζει μερικές εκφράσεις στη γλώσσα των Μπαντού και Αγγλικά, απταίστως. Ελάχιστους ανθρώπους συναναστρέφεται. Αναγκαστικά, τους λίγους τολμηρούς που τον συνοδεύουν στα άκρα των ακραίων διαδρομών του. Τους νοικιασμένους Αφρικανούς αχθοφόρους οι οποίοι είναι πανέτοιμοι να κουβαλήσουν τον εξοπλισμό κάποιου που πληρώνει σε δολάρια, αρκεί να ξεφύγουν από την παραδείσια κόλαση της δικής τους ζούγκλας. Γράφει πολύ. Ογδόντα επτά αδιάβροχα σημειωματάρια γέμισε βολτάροντας, το 1999, στα 2.000 χιλιόμετρα του δάσους, που σφύζει από ζωή - όχι ανθρώπινη. Εκατό χρόνια είχε να περάσει άνθρωπος από εκεί.

Αυτό αποζητάει. Να κρατηθεί μακριά από τους ανθρώπους, να ζήσει τη φύση στις πιο άγριες, τις πιο απρόσιτες γωνιές της. Αυτό κάνει. Με θρησκευτική ευλάβεια, φορητά GPS, ψηφιακά βίντεο και φωτογραφικές μηχανές, χάνεται, αποχωρεί, απομονώνεται, κυνηγώντας σπάνιες ορχιδέες, συναντήσεις με ελέφαντες, γορίλλες. Και ήταν, πολλάκις, εκείνος και η παρέα του οι πρώτες ανθρώπινες μορφές που είδαν ποτέ αυτά τα ζώα.

Μεσήλικας, γοητευτικός, λεπτός, γεροδεμένες, μ' εκείνο το πολλά υποσχόμενο απλανές βλέμμα. Δεν τον συνάντησα ποτέ - να εξηγούμαστε. Σε πολυτελείς εκδόσεις και γυαλιστερές φωτογραφίες τον είδα, να περιγράφει την περιπέτεια, την ομορφιά ενός άγνωστου κόσμου, το πέρασμά του από το βορειοανατολικό Κονγκό στον Κόλπο της Γουινέας. Υπέροχες εικόνες. Με μεγάλο ζουμ. Έζησε στιγμές αληθινά δυνατές, ο κύριος Fay (τρελός ή νεραϊδοπαρμένος, κατά τον ηλεκτρονικό, αυτόματο και ίσως άδικο, μεταφραστή). Μα, κάτι ακόμη λείπει από την εικόνα. Ίσως ένας άλλος φακός. Λίγο ευρυγώνιος. Ίσως η είδηση που, ξάφνου, γράφεται σε σελίδες που ακόμη μαυρίζουν τα χέρια και την καρδιά όσων, ενίοτε, διαβάζουν και θυμούνται. Ίσως απλώς το γεγονός ότι στην ίδια ζούγκλα, χιλιάδες Πυγμαίοι σφαγιάζονται, δολοφονούνται, βιάζονται, ακρωτηριάζονται, θυσιάζονται σ' έναν ακόμη εμφύλιο, κάπου εκεί έξω, που δεν σταμάτησε ποτέ. Αλλά - ξέχασα - είναι άνθρωποι. Και ο κύριος Fay αυτούς τους αποφεύγει…