"Ποτέ δεν ένιωσα φόβο"

Φιλίπ Πετί: Μια ζωή ισορροπιστής

"…Είναι το πάθος, η επιμονή, το πείσμα για να μάθεις… Έσπασα όλους τους κανόνες για να μάθω μόνος μου κι αυτό είναι το καλύτερο σχολείο. Σου δίνει φτερά, σαν να είσαι ο μισός πουλί, και εκεί βρίσκεται η ζωή. Η ζωή δεν σου σέρνει τα πόδια…".

Βήμα, βήμα. Περπατά ελαφρά προς την άκρη. Ετοιμάζεται. Τα μάτια του, ανοικτόχρωμα, γαλανά, σα να καταπίνουν τα πάντα: την πλατεία, τον κήπο. Στρέφεται προς το μέρος μου και σχεδόν ψιθυριστά μού λέει: "Ποτέ δεν ρωτάς αν μπορείς να φθάσεις στην κορυφή". Ο Πετί δένει τα κορδόνια των παπουτσιών του προσεκτικά και ύστερα προχωρεί αποφασιστικά στο πεζούλι, ένα, δύο, τρία βήματα, σταματά, ανοίγει τα χέρια στην έκταση και παρατηρεί. Πέντε όροφοι από το έδαφος κι εκείνος ισορροπεί στο ένα πόδι, στην κορυφή της στέγης. Ισορροπεί. Το πρόσωπό του δείχνει άτομο σε πλήρη αυτοσυγκέντρωση. Επιτρέπει να το αισθανθείς, να αισθανθείς τον αέρα στο σώμα του.

Είμαι αδέξιος. Πηδά από τη στέγη στο μπαλκόνι, όπου βρισκόμαστε όλοι εμείς, με τα πόδια μας να πατούν σταθερά. "Βλέπεις; Σου έδωσα την εντύπωση ότι κινδυνεύω;". Ρητορικό. Πριν από λίγο μου έλεγε: "Νιώθω τόσο δυνατός στο σχοινί και τόσο αδύναμος στη ζωή κάποιες φορές. Δεν θα έλεγα ότι περιφρονώ τη γη, αλλά δεν είναι ο χώρος μου. Είμαι αδέξιος, σπάζω ποτήρια, στραμπουλώ τα πόδια μου, βάλε με όμως στο συρματόσχοινο και είμαι στέρεος σαν μαγνήτης. Κούνησέ το αν θέλεις, προσπάθησε να με κάνεις να πέσω, δεν θα με νικήσεις". Πρέπει να τον παρακολουθείς προσεκτικά. Αυτά που λέει μπορεί να ακούγονται περίεργα, ίσως τρελά - μια λέξη που συχνά χρησιμοποιεί - αν δεν του δίνεις την ανάλογη προσοχή. "Δεν είμαι ακροβάτης" επιμένει ή "δεν βλέπω φόβο στη ζωή μου". Όμως πώς είναι δυνατόν αυτό όταν ξέρεις τι έχει κάνει και τι σχεδιάζει;

Νέα Υόρκη, 1974. Ο Φιλίπ Πετί ετοιμάζεται να ισορροπήσει ανάμεσα στους δίδυμους πύργους. Πάνω, πέντε χρόνια αργότερα, ισορροπεί στην κορυφή του Αγάλματος της Ελευθερίας

Σχοινοβασίες. Ο Φιλίπ Πετί σχοινοβάτησε στους δύο πύργους του Καθεδρικού της Παναγίας των Παρισίων, στη γέφυρα του λιμανιού του Σίδνεϊ και τον Αύγουστο του 1974 διήνυσε "στον αέρα" την απόσταση που τότε χώριζε τους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης. "Ύστερα από τους Διδύμους, όλοι μου έλεγαν πως πρέπει να πας στους Καταρράκτες του Νιαγάρα, στο Γκραν Κάνιον, όλα τα κλισέ. Και έλεγα στον εαυτό μου ποτέ. Όμως, έπρεπε κάποτε να δω το Γκραν Κάνιον. Πήγα. Ήταν βαρετά, τόσος τουρισμός, τόσο αχανές, δεν έχει νόημα να βάλεις μια τελεία στον ουρανό ψηλά. Κι άρχισα να ψάχνω το διαφορετικό". Ο Πετί ετοιμάζεται να σχοινοβατήσει στο Γκραν Κάνιον, διανύοντας μια απόσταση μεγαλύτερη των 400 μέτρων σε ύψος περίπου 550 μέτρων, χωρίς προστατευτικό δίχτυ. Ο συνδυασμός ύψους - μήκους και η απόλυτη έκθεση στις διαθέσεις της φύσης του συγκεκριμένου σημείου καθιστούν το εγχείρημά του το πλέον επικίνδυνο απ' όσα έχει αναλάβει μέχρι σήμερα. "Ήθελα υπέρβαση, ήθελα να μεταμορφώσω αυτόν τον χώρο σε θέατρο, μια όπερα. Έτσι δημιούργησα την όπερα Canyon Walk. Έχει ανθρώπινη φωνή, τραγούδι, διαφορετικούς χαρακτήρες…".

"Η ζωή δεν σου κλείνει τα μάτια"

Η "όπερα" του Πετί απαιτεί μελέτη. Κι έχει μελετήσει κάθε του βήμα. "Ο δάσκαλος υπαγορεύει πάθος, επιμονή και πείσμα για να μάθεις. Έσπασα όλους τους κανόνες για να μάθω - με πέταξαν από πέντε σχολεία -, να μάθω μόνος μου, αυτό είναι το καλύτερο σχολείο. Τι κι αν μου χρειαστούν άλλα δέκα χρόνια; Τα μπέρδεψα όλα. Αυτά που σχεδίασα, αυτά που έγραψα, τη μαγεία μου - φημίζεται και για τις ταχυδακτυλουργικές του ικανότητες - το πάθος μου. Έγινα ο μόνος που τα χρησιμοποιεί όλα αυτά στη "σκηνή". Ο μόνος που χρησιμοποιεί τα σχοινιά του σαν σκηνή. Τόσο ωραία μεταφορά για τη ζωή. Γιατί αυτός που περπατά, αυτός μπορεί να βλέπει. Σου δίνει φτερά και σε μεταφέρει σε μια κατάσταση μισού πουλιού. Και εκεί βρίσκεται η ζωή. Η ζωή δεν σου σέρνει τα πόδια, δεν σου κλείνει τα μάτια".

Μαθήματα ζωής, σχοινοβασίας. Ο Πετί έφθασε πενήντα χρόνων και γι' αυτόν… τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αν φοβάται κάτι είναι η δειλία των άλλων. Όμως, δεν σταματά. Υπάρχει πάντα κάτι νέο. Αλλά μιλάει απρόθυμα για τις απώλειες, διστακτικά. Κάποτε ονόμαζε τους δίδυμους πύργους "οι πύργοι μου".

Γνωρίζει ότι δεν είναι πια δικοί του. "Στο μέσο της απώλειας, θα πρέπει να σκεφτόμαστε τη ζωή αυτού του "κάτι". Τώρα πρέπει να διατηρήσουμε τη μνήμη ζωντανή, όσο ποτέ. Έχασα ένα παιδί και κάποιοι με συμβούλευσαν να μη χρησιμοποιώ παρελθόντα χρόνο, όταν αναφέρομαι στον θάνατό του. Είναι τεντωμένο σχοινί αυτό το έδαφος, βέβαια". Και γελά, αχνά, με τη δική του μεταφορά. "Όμως έχω αντάρτικο αίμα μέσα μου και όταν βλέπω καταστροφή ή αδικία πρέπει να πολεμήσω, να μην αδιαφορήσω, να μην ξεχάσω…".