Εφημερίδα "Τα Νέα"
… τον "Έβενο" και το "Ηράκλειο"
Από τα συμβολικά, εξημερωμένα λιοντάρια του Χάνδακα σε εκείνα τα ζωντανά, ενίοτε σκεφτικά της Μαύρης Ηπείρου, "αυτού του πολύμορφου, απίστευτα πλούσιου κόσμου", όπως χαρτογραφείται από τον ρηξικέλευθο Ρίσαρντ Καπινίσκι στην παράφορη μαρτυρία του "Έβενος - το χρώμα της Αφρικής", που κυκλοφορεί από το "Μεταίχμιο" - και από εκεί πίσω ξανά στην ίδια πόλη, που κοιμίζει τώρα τον Νίκο Καζαντζάκη, στα στενά δρομάκια, να προλάβουμε τον νεαρό Δομήνικο, όπως θα αναπαλαιώσει σε λίγο θρύλους και επιτεύγματα μιας αναβαθμισμένης όρασης στα κεφάλαια του καλώς συγκερασμένου μυθιστορήματος του Γιώργου Ξενάριου "Σμιλεύοντας το φως" (εκδόσεις Καστανιώτη, 2001), σελίδες του οποίου ανθολογεί μαζί με πολλές άλλες ομοτέχνων του ο ακαταπόνητος λεπτουργός Χριστόφορος Λιοντάκης στο "Ηράκλειο", που κυκλοφορεί στη σειρά "Μια πόλη στη λογοτεχνία" από τις εκδόσεις, επίσης, του "Μεταίχμιου".
Είναι δύο καλαίσθητοι τόμοι που μικραίνουν όσο λίγοι την απόσταση Κρήτη - καρδιά της Αφρικής: η πτήση, με θέση κοντά στο παράθυρο ή στον διάδρομο, με τα ποτά έτοιμα και τις ζώνες ασφαλείας χαλαρές, διαρκεί όσο ακριβώς η άμεση αναγνωστική ηδονή. Βέβαια ξέρουμε ότι νοσταλγώντας έναν τόπο, στην πραγματικότητα νοσταλγούμε μόνο τον χρόνο που ζήσαμε εκεί, τότε που ήμασταν νεότεροι, περισσότερο ακμαίοι, έτσι μας ξεγελάει πάντα ο χρόνος - μας έχει μάθει ο Αρθούρος Σοπενάουερ (βλ. τους "Στοχασμούς" του στη "Στιγμή", 1996). Με τον "Έβενο" και το "Ηράκλειο" μπαινοβγαίνουμε δηλαδή τόσο στον ατομικό όσο και στον συλλογικό χρόνο σαν να ήταν το σπίτι μας.
