ΔΙΚΤΥΟ

Τα χρέη και το χρέος…

Γ.Δ.Κ.Σ.

Έγραφα χτες για την άμεση ανάγκη μιας "επιτροπής σωτηρίας" που νομίζω ότι θα έπρεπε να συγκαλέσουν οι άνθρωποι του εν κινδύνω πια "Θεάτρου Τέχνης". Ένα ισχυρό χέρι ή κάποια ισχυρά χέρια πρέπει να αναλάβουν τα ηνία. Αποφασιστικά. Το "Θέατρο Τέχνης" πρέπει να αναδιοργανωθεί, να δώσει χαρακτήρα στις δύο Σκηνές του, να καλέσει παλαιότερα στελέχη του, όπως ήδη κάνει τα τελευταία χρόνια, να χρησιμοποιήσει και να μην αφήνει να χάνεται σε άλλα θέατρα όλο αυτό το έξοχο "υλικό" νέων ηθοποιών που καταφέρνει και βγάζει ακόμα από τη σχολή του, να "βγει" από την εσωστρέφειά του, να ανακτήσει το κοινό που έχασε και να κερδίσει καινούργιο, νεανικό, να "κυνηγήσει" τους χορηγούς… Αλλά πρώτα απ' όλα πρέπει να ξεχρεώσει (Να διευκρινίσω, σε σχέση με το χτεσινό σχόλιο, ότι το χρέος προς το ΙΚΑ είναι πια μόνο 22 εκατ. και το συνολικό - και προς τρίτους - 200). Υπάρχει, βέβαια, και το υπουργείο Πολιτισμού. Που έστειλε την ουσιαστικότερη και πιο καίρια μέχρι σήμερα συλλυπητήρια δήλωση που έχω διαβάσει με αφορμή τον θάνατο του Μίμη Κουγιουμτζή - "το υπουργείο Πολιτισμού θα προσπαθήσει να στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο τη συνέχεια και την παράδοση του "Θεάτρου Τέχνης"". Και που καλείται να αποδείξει ότι, επιτέλους, αυτήν τη φορά, δεν πρόκειται για πομφόλυγες. Ιδού το "Θέατρο Τέχνης", ιδού το χρέος του, ιδού και το πήδημα! Για να δω… Για εθνική υπόθεση πρόκειται, ε; Όχι! Δεν είναι μεγάλα λόγια, "φουσκωμένα", προς εντυπωσιασμόν. Για τ' όνομα του Θεού! Κανείς δεν συγκινείται; Κανείς δεν ακούει; Κανείς δεν θέλει, δεν νιώθει ως χρέος να συνδέσει το όνομά του με την αναγέννηση ενός θεσμού εξήντα χρόνων;