ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Διαβάσεις πεζών

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Εκεί, στην Πατησίων, στα Χαυτεία όπως λέγονταν κάποτε, υπάρχουν δυο διαβάσεις πεζών, η μία κοντά στην άλλη. Διαβάσεις χωρίς φανάρια, που ενώνουν τον πεζόδρομο. Άσπρες γραμμές στην άσφαλτο δηλαδή, που προκαλούν τους πεζούς να δοκιμάσουν την τύχη τους. Εδώ κυρίες και κύριοι, εδώ θα δείτε αν μπορείτε να επιβιώσετε, αν έχετε ακόμα τα κότσια, τα πόδια, την ταχύτητα. Αν καταφέρετε να περάσετε σώοι απέναντι, σημαίνει ότι αντέχετε ακόμα τις μάχες της ζωής, την αναμέτρηση με τη σκληρή πραγματικότητα, τη βιοπάλη, διαλαλούν οι δύο παράλληλες ζέβρες επί της ασφάλτου. Και ανταποκρινόμαστε. Δεν πάμε πενήντα μέτρα πιο κάτω, που έχει φανάρι, να περάσουμε με ασφάλεια, όχι. Εκεί, στην πρόκληση, στο ζην επικινδύνως. Τα αυτοκίνητα που περνάνε στον δρόμο ανταποκρίνονται κι αυτά. Μόλις δουν πεζό να ακουμπά το πόδι στις άσπρες γραμμές, τον βάζουν σημάδι, γιατί άμα δεν σε κυνηγάνε δεν έχει και πολύ γούστο να γλιτώνεις. Το ξέρουν αυτό οι οδηγοί και το θυμούνται όταν διέρχονται την Πατησίων. Σου λένε, ας ανεβάσουμε τώρα την αδρεναλίνη του καημένου του πεζού που προσπαθεί να περάσει, ας τον βοηθήσουμε να ζήσει μια αξέχαστη εμπειρία, διότι πού ξέρεις; Αύριο μεθαύριο μπορεί να μας τύχει κι εμάς να περπατάμε σ' αυτόν εδώ τον δρόμο και να πλήττουμε θανάσιμα, οπότε πώς θα γεμίσουμε το κενό της ζωής; Θα βρεθούν και για μας μερικοί οδηγοί να μας σημαδέψουν, να περάσουμε και 'μεις λίγες στιγμές γνήσιας αγωνίας, να μας ανταποδώσουν τον κόπο μας. Έτσι, βασισμένοι στην αλληλεγγύη ζούμε εμείς. Γι' αυτό κι έχουμε την πόλη που ποτέ δεν κοιμάται, ποτέ δεν επαναπαύεται.