ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Πιστοί στο παραμύθι της Ατλαντίδος…

ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΣΤΑΜΑΤΗ

Χόρευε αγκαλιά μ' ένα πάλλευκο μαντίλι. Λικνίζονταν το ύφασμα με την ανάσα τής μουσικής, ακολουθούσε κι εκείνος με το σώμα του την κίνηση, χωρίς έλεγχο, χωρίς φροντίδα, χωρίς ν' ακούει εντολές από το ζαλισμένο του μυαλό. Αεικίνητος και ακίνητος μαζί. Ένας τρυφερός παλιάτσος, με λάμψη απόκοσμη. Παντελώς άγνωστος κι απελπιστικά γνωστός. Έδειχνε ελεύθερος και χαρούμενος. Από μακριά.

Μα η εικόνα του ήταν μαγική. Άλλαζε αν ήξερες προς τα πού να τη γυρίσεις. Κι εκείνη ήξερε. Δεν τον έχασε στιγμή από τα μάτια της - υγρές πυξίδες που αναζητούσαν στίγμα στον ρυθμό, στην άρνηση, στην παγωνιά του. Μια νύχτα ταξίδεψε μαζί του προς τα πίσω. Έζησε χτυπήματα απανωτά σε πόρτες πράσινες και κόκκινες. Θέλησαν να τις διαβούν, αλλά τις κάλυψαν μ' εκείνη τη μαύρη μπογιά που κρατούσαν φυλαγμένη στο πατάρι.

Έφυγαν, αλλά δεν χάθηκαν. Δεν ξαναπήγαν σ' εκείνο το υπόγειο μπαρ των Εξαρχείων. Συναντήθηκαν όμως. Τον βρήκε σ' ένα δωμάτιο ορόφου τρίτου με θέα στον ακάλυπτο. Με τα φώτα κλειστά, τα ηχεία ανοιχτά, τους τοίχους λευκούς κι αμέτρητα μικρά αντικείμενα τριγύρω - όλα ενθυμήματα που έφερναν απ' τα ταξίδια τους οι μέδουσες της θάλασσας (ναι, εκείνες με τα έντονα χρώματα στα πλοκάμια, που κρύβουν τοξικές ουσίες επικίνδυνες). Μουδιασμένος από τις μέδουσες και τότε, όπως και πάντα. Μουδιασμένη κι εκείνη από τις καταδύσεις σε βάθη βυθών ελληνικών.

Φαίνεται ξεγελάστηκαν. Πίστεψαν το παραμύθι της Ατλαντίδος. Αθώοι, μα τόσο ένοχοι (κι άκρατα ενοχικοί), έπεσαν θύματα της ελπίδας, ως μόνιμοι αναζητητές μιας πολιτείας μακρινής, ερωτικής - άλλης. Κι έμειναν κρεμασμένοι στο ίδιο παλάγκο για χρόνια.

Τους ξαναείδα σε αστρικούς χάρτες που κατασκεύαζαν τεχνολόγοι των πολυμέσων. Παλλόμενοι αστέρες και οι δύο. Να εκπέμπουν ραδιοσήματα σε συχνότητες ακατανόητες, μπερδεμένες, ασαφείς. Με ακτινοβολία που έχει παλμούς δυνατούς κι ας είναι σύντομοι. Με εκλάμψεις πονηρές και μάζα που - τελικά - ξεπερνά αυτήν του Ηλίου.