Εφημερίδα "Τα Νέα"
Φαινόμενα
Μαθήματα αγωνιστικής αγωγής
"Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους" λένε οι "Μήτσοι" διά στόματος Μίκη Θεοδωράκη, αλλά σαν να μας φάνηκε πως είναι κομματάκι κουρασμένοι για να το κάνουν και δεν πολυ-πείθονται - πόσο μάλλον "τα παιδιά"
Μια ωραία ιδέα, δύο διαφορετικές γενιές η μία απέναντι στην άλλη που θα είχαν ίσως πολλά να πουν αν δεν περιορίζονταν στα κλισέ του ρόλου τους που ακόμη κι αυτoί όμως ήθελαν περισσότερη δουλειά
Μόνον για την πατρική, συμβολική και συμβουλευτική παρέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη θα 'λεγε κανείς ότι έγιναν οι προχθεσινοί "Μήτσοι". Ήταν η πιο πρωτότυπη στιγμή τους αν και απολύτως αναμενόμενη. Βρέθηκαν οι γενιές απέναντι, δίκην σάτιρας, που μετατράπηκε σε επαναστατικό επικολυρικό δράμα: ο "παραστρατημένος" νέος και ο ιδανικός παππούς του έθνους των αγωνιστών.
Ο νέος αναζητούσε "όραμα" και ο ιδανικός παππούς του πρότεινε το δικό του: "στόχο" και "αντίσταση" νέε μου. Αυτά χρειάζονται, έλεγε ο Μίκης της μουσικής και της πολιτικής, να βγείτε στους δρόμους, να ζητήσετε "δωρεάν παιδεία" και αν είστε πολλοί θα την πετύχετε και θα την έχετε - βρε γιατί δεν την είχαμε τόσες φορές που βγήκαμε στους δρόμους;
Μόνο που ο "νέος" απέναντι στον παππού δεν ήταν πια και τόσο νέος. Δεν ήταν ο Τζίμης του "πάμε πλατεία", εκείνος που δεν "μασάει" λόγια για έναν κόσμο που τον κληρονόμησε από εκείνους μάλιστα που του λένε πάρε τα λάβαρα και όρμα στα στενά. Δεν ήταν ο Τζίμης αυτός, που μισεί την ξύλινη γλώσσα και έχει φτιάξει δική του. Ήταν ο παλίμπαις Λάκης Λαζόπουλος που θυμήθηκε τις σχολικές του διδαχές, τις κομματικές στοχοπροσηλώσεις και σκέφτηκε πως αν "έπιασαν" κάποτε, γιατί να μην ξαναπιάσουν.
Γιατί ο Τζίμης θα 'πρεπε να θυμάται - δεν πάει καιρός άλλωστε που ήταν στ' αλήθεια νέος - ότι καμιά γενιά στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν αγαπά τις συμβουλές και παραινέσεις, πολύ περισσότερο όταν δεν έχει δα και τα λαμπρά παραδείγματα, για να διασταυρώσει και επιβεβαιώσει των παραινέσεων το αληθές και ωφέλιμον.
Και μπορεί ο Μίκης Θεοδωράκης να παραμένει προκλητικά νεανικός και σκανδαλωδώς δημιουργικός, να κουβαλάει την ιστορία η ψυχή του, αλλά αυτά δεν αρκούν για τη γυάλινη οθόνη. Τα καταπίνει αφήνοντας ένα κενό απορίας. Προς τι η κατανάλωση;
Η τηλεόραση, το ξέρει καλά ο Λάκης Λαζόπουλος και στις καλές στιγμές του το θυμάται, έχει δική της γλώσσα και συντακτικό. Αν δεν μιλήσεις με αυτά και παραδοθείς στο όνειρο της μαζικότητας, τότε γίνεσαι απλώς κιτς. Σαν τους πολιτικούς, που πιάνουν ένα στασίδι στα τοκ σόου για να διακηρύξουν πόσο δίκιο έχουν και αυτοί και τα κόμματά τους σε όλα. Να, αυτή τη γλώσσα της εξουσίας και της αυθεντίας δεν μισούσε πάντα ο Τζίμης; Μήπως αυτό δεν φταίει που δεν ξέρει να μιλήσει, αλλά μόνο να απαγγείλει μάρκες ρούχων και ποτών, όσα συνθέτουν τον δικό του κόσμο;
Για τους Τζίμηδες το δράμα είναι ότι δεν "έμαθαν", δεν σεβάστηκαν και φυσικά δεν πρόκειται να το κάνουν, μόνο και μόνο γιατί τους το λέει η τηλεόραση, ακόμη κι αν τους το λέει αγαπημένη εκπομπή. Άλλωστε η σάτιρα του Λάκη Λαζόπουλου είναι αγαπημένη όταν είναι ασεβής. Ο "θεσμολάγνος" Λάκης, με τις εθνο-"πατερικές" βλέψεις και τις συναισθηματολογικές δήθεν επαναστατικότητες είναι πληκτικός και κιτς. Αδικεί εκείνο το σπάνιο ταλέντο της ματιάς-νυστέρι, που ξέρει να παρατηρεί επιμόνως το ελάττωμα.
Σε ένα επεισόδιο "Μήτσων" που η Γρουμπουλάκη πάει στην αντιπολεμική διαδήλωση, με τις Φιλιππινέζες να της κρατούν τα αντιπολεμικά πανό, μόνο που σε ένα από αυτά γράφει "Ζήτω οι Αμερικανοί" και της ρίχνουν μολότοφ, που η εμμονή με τη σεξουαλικότητα των νεοελλήνων και τις ιδιαιτερότητές της οδηγεί σε αθυροστομίες δελφιναριακής επιθεώρησης και που μόνο οι Θεσσαλονικείς σώζονται γιατί επιμένουν "χαλαράαααα", ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είχε άλλο ρόλο από εκείνον τον ρομαντικό του δημοδιδάσκαλου, σε επαρχιακό μονοθέσιο-εξατάξιο με έναν μόνο μαθητή, έναν που πλαστογράφησε τον Τζίμη, αλλά που ήταν φανερό πως παρά τη μακρυμάλλικη περούκα, σίγουρα τον δικό μας Τζίμη, τον περνούσε πάνω από 20ετία.
